Kategoria:

Szkocja

Gdzie zjeść w Szkocji?

Harry Potter i szkockie steki – co zwiedzić w Szkocji dziennik cz.3

przez Kuba 22 marca 2018

Autor: Kuba

Zaczynamy trzecią część dziennika. Części poprzednie tutaj – pierwsza i druga.

DZIEŃ SZÓSTY/SIÓDMY - POWRÓT DO CYWILIZACJI

Dzień szósty to najnudniejszy dzień całego wyjazdu - Jeśli odjąć piękne widoki i brak problemów na trasie :)

Nocujemy w Fort William, małej miejscowości nad którą góruje Ben Nevis. Najwyższa góra w tych okolicach. Przy okazji kolejna lekcja szkockiego języka:

Ben – góra

Glen – Dolina

Loch – Jezioro

Góra Ben i widok jest imponujący. Trochę jak Paryż i wieża Eiffel’a. Widać ją z każdego miejsca w mieście. W Fort William są dwie knajpy które są polecane na Trip Advisorze. Niestety jest to miejscowość mocno nastawiona na turystów, poza sezonem były więc zamknięte. Fort William zarówno wieczorem, jak i rano w porze śniadaniowo-lunchowej wydawał się opustoszały i ospały.

Okolice Fort William

Jest tu spory wybór miejsc na kolację, my trafiliśmy średnio, ominę ten temat. Na śniadanie poszliśmy do Deli Craft. Miejsce to przygotowuje kanapki i proste dania na ciepło. Dodatkowo jest tu sklep z różnymi produktami, lokalnymi piwami i tak dalej. Smacznie, prosto, niedrogo, wszystko czego oczekują podróżni w trasie :) Kawa również była dobra, a to był jeden z podstawowych warunków dla Ewy i Anety. Z samego Fort William jeździ kolejka zwana The Jacobite. Jest to sławny pociąg, bo to właśnie on prowadzi Harrego do Hogwartu! Mugole przejadą się od dworca głównego, aż do portowego Mallaig. Po drodze przejadą przez malowniczy (i rozpoznawalny w filmie) wiadukt w Glenfinnan. Pojechaliśmy tam i my, niestety rozkład pokazywał, że najbliższy przejazd będzie w kwietniu. W słabą pogodę nie mieliśmy zamiaru tyle czekać :)

Którędy do Hogwartu?

Jedziemy dalej. Ostatni dzień wyjazdu to dodatkowe zamki, dodatkowe kilometry, deszcz. Po drodze do Glasgow przejeżdżamy przez Glencoe. Malownicza droga położona na dole pięknej doliny. Śnieg na szczytach wzgórz potęguje widoki. Niestety dogoniła nas też angielska pogoda i zaliczamy pierwszy prawdziwie deszczowy dzień. Parę postojów na zdjęcia i wideo (będzie dostępne na naszym kanale Youtube) i docieramy do Glasgow.

DRUGA STOLICA

To największe miasto w Szkocji posiada prawdopodobnie największe stężenie studentów na metr kwadratowy. Daje się to odczuć na ulicy, w lokalach i barach. Ostrzymy sobie zęby na knajpy tutaj, gdzie wykorzystuje się wszystkie tajniki i składniki które poznaliśmy na północy. Łączy je się z restauracyjnym sznytem i nowoczesnymi technikami. The Butchershop Bar & Grill to miejsce w którym przejadamy ostatnie zaskórniaki. Zamawiamy steki. T-bone z cielęciny (30 funtów) i Rump steak (19 funtów). Oba zamawiamy medium rare. Samo miejsce należy do kategorii tych droższych. Wygląda schludnie, bez specjalnych ozdób i kurzołapek.

Rumpsteak z pysznej Highlandowej wołowiny

Oba steki przychodzą z domowymi pieczonymi ziemniakami i wyglądają cudnie. T-bone ma to do siebie, że zawiera dwa rodzaje mięsa i czuć to już krojąc pierwsze kęsy. Oba są idealne, soczyste, zwarte. Jedyne przyprawy to sól i pieprz, bo danie broni się samo. Nie potrzebuje żadnych dodatków. 450g nieba w gębie. Do polania opcjonalnie sos pepper brandy który sam w sobie jest mistrzostwem. Gęsty, aromatyczny, ślinianki mi od razu zaczynają pracować jak go sobie przypominam. Rump był trochę mniejszy, bo 250g, ale poziomem nie odstawał. Do niego dobraliśmy masło ziołowe, które w wielkim kawałku położone było na mięsie i powoli roztapiało się w miarę jedzenia. Całość rozpływała się w ustach.

Rzadko mamy okazję jeść steki (tu relacja z Warszawskiego Beef n’ Pepper), bo niestety jest to droga impreza. Co zauważyliśmy – o ile jedzenie jest droższe na wyspach niż w Polsce, o tyle steki były w podobnej cenie. To pewnie skutek dostępności tego mięsa w Szkocji. Jeśli tylko będziecie na miejscu, próbujcie, bo lepszej szansy nie będzie!

Glencoe

BURGER NA DOBRANOC

Ostatni wieczór to już znajome Newcastle i ostatnie wyjście z polecenia do Fat Hippo. Polecamy na przystawkę smażone w panierce pikle. Coś zupełnie świeżego i świetnego, deepfried mars bar był do tej pory moim szczytem, ale to jest jeszcze większym zaskoczeniem. Spróbuję odtworzyć w domu. Na główne burgery. Co fajne, zamiast podawać jednego dużego kotleta, podają dwa mniejsze. Mi to podpasowało, wygląda efektownie i je się jakby przyjemniej.

Aneta trochę narzekała, że warszawski jest i większy i bardziej soczysty, chyba musimy wrócić i jeszcze raz spróbować :) Same burgery podawany w słodkich brioszkach, mnóstwo dodatków. Moja wersja była z masłem orzechowym. To jest ten burger na który czekałem. Wreszcie całe mnóstwo masła orzechowego, które wreszcie było czuć (a sporo na ten temat narzekałem przy stołecznych miejscach). Wylewało się spod bułki na mięso. Do tego słodkawy chutney z cebuli i bekonu i wszystko jasne.

Słowo na koniec o samej Szkocji. Do tej pory, był to dla mnie kraj kraty, kobzy i dziwnego angielskiego akcentu. Teraz wiem, jak mało wiedziałem o tym kraju. Ma mnóstwo do zaoferowania i pokazania, nasz tydzień to zdecydowanie za mało. Wracamy z uczuciem niedosytu i tęsknoty. Już po dwóch dniach od powrotu chętnie wybrałbym się znów. Mamy teraz dużą dozę pokory do natury, która jest zarówno piękna jak i nieprzewidywalna. Oraz do ludzi, którzy mimo surowych i trudnych warunków zachowują sympatię dla wszystkich którzy te strony odwiedzają. Szkocja to po prostu piękny kraj.

Jeśli podobała Ci się relacja dzień po dniu. Udostępnij!

22 marca 2018

Co trzeba zjeść na Skye? Szkocki dziennik – część 2.

przez Kuba 20 marca 2018

Autor: Kuba

Zaczynamy drugą część. Pierwszą znajdziecie tutaj. Czekają na nas szkockie krowy, dzikie jelenie, trudne trasy i plaże piękniejsze niż na Teneryfie. I żadne powyższe stwierdzenie nie jest kłamstwem :) Ostatnia, trzecia część pod linkiem. Jeśli masz jakieś pytania, napisz do nas!

Budzimy się rano, żeby pomóc przy trzodzie i dowiedzieć się czegoś o zwierzętach hodowanych w tych stronach. No i oczywiście selfie z krową.

LEGEN... WAIT FOR IT!

Selfie z krową!

Gorąco polecamy nocleg u Helen i jej męża, naszych gospodarzy w tych stronach (Airbnb tutaj -> Split Rock Croft Cottage). Zacznijmy od tego, że dotarliśmy na miejsce po ósmej wieczór. Z auta wysiadałem jak pijany. Helen oprowadza nas po przybudowanym mieszkanku. W środku sypialnia, salon, kuchnia. Zaśmialiśmy się, że nie mamy co do lodówki włożyć, no i o tej godzinie (dodatkowo niedziela) nie było nawet gdzie zrobić zakupy. Ulitowana nad naszym ciężkim losem dała nam domowy sos bolognese z mięsa z tej właśnie farmy.

Blogerzy na traktory!

DZIEŃ CZWARTY I PIĄTY - KOLEBKA SZKOCJI!

No i to nie koniec atrakcji. Pomagałem karmić zwierzęta od rana i nie omieszkałem podpytać o to, jak wygląda życie i opieka nad inwentarzem. Dowiedzieliśmy się m.in. że owce od pewnego wieku są puszczane luzem po okolicy, ale markowane na grzbietach, żeby zaznaczyć do kogo należą. Nie zawsze wszystkie Twoje owce wrócą do Ciebie, czasem nakarmi je sąsiad a one szczęśliwe wrócą na pole. Poznaliśmy która krowa jest matriarchą całej grupy, i podobnie jak u drapieżników, że jest tu ścisła kolejka do jedzenia. Niesamowite (dla takich mieszczuchów jak my), jak samowystarczalnie i blisko natury można żyć na co dzień.

Bardzo niechętnie stamtąd wyjeżdżamy, ale pora na Skye! Bardzo mocno reklamowane miejsce i bardzo słusznie reklamowane! Zatrzymujemy się w środku wyspy, w miejscowości Portree. W okolicznym barze jemy przepyszny Cullen Skink, czyli zupę rybną, próbujemy miejscowych muli i wołowiny zapiekanej w popularnym placku (beef stew pie). Za całość płacimy ok. 25 funtów. We znaki daje się zmęczenie, bo tempo ostatnich dni jest wręcz mordercze. Kilometry nie idą tak szybko jak powinny, trasy nie są tak proste jak chcielibyśmy :) Zjedliśmy tu: (The Isles Inn). Nie wygląda z zewnątrz olśniewająco, ale ruch był spory a jedzenie porządnie przyrządzane na miejscu. Smaczna domowa kuchnia, no i znowu... to wyśmienite mięso! :)

Koniec świata na Skye

A no tak, jest po drodze kolejny zamek – Eilean Donan Castle. Prawdopodobnie najczęściej fotografowany zamek w Szkocji. Jest most łączący zamek z lądem. Jest wyspa usypana pośrodku jeziora. Są wzgórza, mgła, szkocka flaga. Będąc w takim miejscu wyobrażam sobie bitwy jakie toczono wiele setek lat temu. Zdobywanie i odbijanie fortyfikacji. Otaczającą mnie politykę i historię. Gęba z zachwytu się po prostu nie zamyka. I to tylko jeden taki popularny, a są ich tu dosłownie setki.

Eilean Donan Castle

PIESZO PO SKYE

Na następny dzień planujemy trochę pochodzić. Czas goni więc wybieramy jedną z krótszych i bardziej dostępnych tras. Idziemy odwiedzić starego człowieka ze Storr. Formacje skał wulkanicznych, które wynoszą się ponad łagodny krajobraz wzniesień i pagórków. Trasa w jedną stronę zajmuje nam jakieś pół godziny. Pogoda zmienia się z metra na metr. Wspominałem, że warunki atmosferyczne idą w parze z okolicą? Też są dzikie i nieokiełznane :) Najpierw sucho, potem deszcz, przechodzący w grad a wreszcie śnieg. Zawiewa na tyle mocno, że pada bokiem. Jeśli szykujecie się na taką wycieczkę, koniecznie buty trekkingowe, grube kurtki, płaszcze przeciwdeszczowe. Niezbędne minimum!

Stary człowiek ze Storr

Dojeżdżamy również do Nest Point. Stara latarnia na zachodnim brzegu wyspy. Mała rada dla wszystkich podróżników. Nie pchajcie się na ścieżkę do latarni jak wszyscy, nie widać tak wiele a sama latarnia jest zamknięta. Zamiast tego, z parkingu pójdźcie w prawo pod górę. Po około stu metrach wzniesienia, będziecie mieli rozległy widok i na płaskowyż i na latarnię, i na klify. Dodam, że to widok zapierający dech w piersi!

Latarnia Nest Point

Wyjeżdżając ze Skye odwiedzamy destylarnię Talisker i niedaleko niej najlepsze owoce morza na wyspie. The Oyster Shed, bo tak nazywa się to miejsce, to stary barak w którym urządzony jest bar z jedzeniem. Jednoosobowa firma w postaci właściciela. Zna rybaków i od nich kupuje, przywozi na miejsce, obrabia, podaje. Przy okazji opowie parę śmiesznych anegdot i historii. Polecamy, polecamy i jeszcze raz polecamy! Bierzcie miks wszystkiego co akurat udało się złowić – za 15 funtów dostajemy górę muli, prawdziwe mięso z kraba, krewetki i ostrygi.

Te ostatnie zupełnie inne niż te które próbowałem kiedyś w Paryżu. Nie tak słone, bo jak się dowiedzieliśmy, łowione są z bieżącej wody (a raczej nurtu). Brak obsługi a nawet ogrzewania nie odstrasza, a dzięki temu ceny są duuużo niższe niż w restauracjach. We trójkę najadamy się jedną porcją. Domawiam ostrygi (po 1,25 funta za sztukę), żeby na dobrze zapamiętać ten wspaniały smak.

Zestaw z The Oyster Shed

Zmieniłem, o sto osiemdziesiąt stopni, mój stosunek do ostryg. Jeśli mam wybrać jedną jedyną rzecz z całego wyjazdu. Będzie to misa owoców morza właśnie z tego miejsca, na zboczu góry, z widokiem na okoliczne domy rybackie. Zdjęcie jest warte więcej niż tysiąc słów, wrzucamy zatem wiele zdjęć :)

Koniec części drugiej! W trzeciej i ostatniej będzie coś więcej o mięsie. Uwaga ludzie o słabszych nerwach – nie czytać! Bo krowy nie dość że wyglądają super, to smakują re-we-la-cyj-nie!

Jeśli podobała Ci się relacja dzień po dniu. Udostępnij!

20 marca 2018

Warunki nie nastawiały do jazdy na północ

Co zobaczyć i gdzie zjeść w Szkocji – część 1

przez Kuba 13 marca 2018

Autor: Kuba

Przed sobą masz pierwszą część relacji z naszej podróży po dzikiej Szkockiej północy.

Podróż zaczęliśmy w angielskim Newcastle, następnie trasą przez Edynburg do Inverness i po sławnej trasie NC500. Zaglądamy również na piękną wyspę Skye, sławnego Glencoe i kończymy w Glasgow. Pozostałe części znajdziesz tutaj: część druga i część trzecia. Jeśli masz jakieś pytania, napisz do nas!

Koniec świata

DZIEŃ PIERWSZY - POGODOWY KATAKLIZM

Przylatujemy do Newcastle upon Tyne, ostatniego dużego miasta w Anglii przed granicą ze Szkocją. Zjadamy obowiązkowe Fish n’ Chips (wpis tu) w dwóch najbardziej rozpoznawalnych miejscach w mieście. Jest to określenie trochę nad wyrost, bo co drugi róg jest jakieś miejsce z rybą (a zaraz obok bar z piwem). Jednak jeśli przyjedziecie w te strony, Colman’s i Waterfront to są miejsca gdzie musicie pójść.

Dzień kończymy tradycyjnym pubcrawlingiem, czyli przemieszczaniem się z baru do baru i rozmowie z naszym gospodarzem Garethem (któremu bardzo dziękujemy za nocleg i piwo!). Strasznie brakuje mi czegoś takiego u nas. W kraju nad Wisłą jak zasiądziesz w jednym miejscu tak przyklejasz się i nie wychodzisz. Ja to jeszcze zmienię!

Dla amatorów angielskiego piwa. W barach znajdziecie i standardy i wymyślne krafty. Poziom piwa moim zdaniem stoi na bardzo wysokim poziomie. Jest wiele miejsc które należy obejrzeć, polecam Brewdog’a (jest również w Warszawie) jeśli macie potrzebę na wyszukane piwa. Pozostałych miejsc szukajcie w okolicach mostów po północnej stronie miasta, między innymi – The Bridge Tavern lub Crown Posada z typowym staro-angielskim klimatem.

"Sorry. Road closed."

Podróż do Szkocji zaczynamy w najgorszą zimę od siedmiu lat (jest początek Marca 2018), wiatr, śnieg, gradobicia, zamknięte autostrady i drogi, auta zostawiane w rowach i kierowcy nocujący w autach. W porównaniu do Polski nie jest to pogoda tragiczna, ale pamiętajcie, że nie mają tu potrzebnej infrastruktury. Więcej o tym później. Czytajcie dalej!

DZIEŃ DRUGI - WITAJ SZKOCJO, WITAJ EDYNBRA!

Drugiego dnia wjeżdżamy już do Szkocji. Ambitny plan bo jedziemy z Newcastle do Edynburga (autostrady pozamykane, w tym największa A1). Następnie przez Perth do Inverness. Po drodze zwiedzamy stolicę Szkocji. Szybka rada na wtopienie się w tłum, wymawiamy „Edynbra” a nie „Edynburg” :) Obowiązkowo jemy szarpaną wieprzowinę – bar Oink! Kanapki od 3 do 5,5 funta z paroma sosami do wyboru, Oraz tradycyjne szkockie słodycze – Fudge w Fudge House. (1,2 funta za 100g) Kawałki słodkich dobroci z pogranicza naszej krówki i masy lukrowej. Zdaję sobie sprawę, że to 99% cukru, ale mimo to nie mogę się powstrzymać od kolejnych porcji. Szczególnie, że robią je w tylu różnych smakach!

Świnka z Oink!

Edynburg, jak na stolicę turystyczną przystało, serwuje mnóstwo atrakcji i „prawdziwie szkockich pamiątek”. Nie decyduję się na kilt, bo niestety za drogi. Zestawy ze skarpetkami, sakiewkami i marynarkami kosztują średnio 500 (!!) funtów. A jestem pewien, że te szyte od zera na miarę dochodzą do czterocyfrowych kwot, w funtach.

Edynbra!

DZIEŃ TRZECI - DALEJ NA PÓŁNOC!

Po długiej i wyczerpującej jeździe docieramy do Inverness. Największego miasta w tym regionie. Urokliwe miasteczko, bardzo pozytywnie nas zaskoczyło. Uliczki nad ujściem Loch Ness do Morza Północnego, parę knajpek i barów. Na wieczorny posiłek decydujemy się wejść do Encore przy Ness Bridge. Moje pierwsze spotkanie z haggis (w burgerze) – bardzo udane. Mocny smak gałki muszkatołowej i pieprzu, mączny i sycący od kaszy w środku. Do tego gruby pattie,co oznacza płaski kotlet ze stuprocentowej szkockiej wołowiny i chutney z cebuli i dymionych śliwek. W porównaniu do naszych muciek mięso wydaje mi się bardziej zwarte, więcej mięśni a mniej tłuszczu. Przez to odnosi się wrażenie, że jest bardziej wysmażone, nawet przy zamawianiu medium rare.

Zwolnij! Owce na drodze!

Dziewczyny dostają hicior wieczoru – noga jagnięca z puree z ziemniaków. Dużo mięsa na jeszcze większym gnacie. Odchodzące od kości, z ciemnym mocno aromatycznym sosem. Doskonale czuć, że składniki miejscowe. Jeśli będziecie w okolicy koniecznie próbujcie. „Wolny wybieg” musi pozytywnie wpływać na jakość, nie mam innego wytłumaczenia :) Za całość płacimy ok. 35 funtów.

Przepyszna Szkocka jagnięcina

KONIEC ŚWIATA

Dzień zaczynamy od tostów i jajek na śniadanie. Miejsce w którym się zatrzymaliśmy w Inverness (Glasdair), jest skromne ale ładne, utrzymane w staroangielskim stylu, mimo że to już daleka Szkocja. Szczególnie jadalnia z dużą ilością porcelanowej zastawy, haftowanymi obrusami i pamiątkami rodzinnymi porozwieszanymi na ścianach. Polecamy, tym bardziej że cenowo wychodzi dobrze. Rano zajeżdżamy do Urquhart Castle nad Loch Ness, w poszukiwaniu Nessie. Niestety zamek był zamknięty na remont. Kończy się na szybkim selfie i rozmowie z ochroniarzem. Potwierdza on istnienie potwora, który (która) lubi pojawiać się po paru szkockich. Ponoć lubi zapach whisky. No i oczywiście tylko po zmroku :)

Urquhart Castle i Loch Ness. Widzicie Nessie?

Przed nami najtrudniejsza część trasy. Planując, liczyliśmy ilość kilometrów (mil) i sprawdzaliśmy jakość dróg. Nie spodziewaliśmy się, że będziemy robić tyle przystanków, oraz że droga będzie taka trudna. Jazda szła powoli i ostatnie mile przed noclegiem były już mocno po zmroku. Na boku dodam dla niedowiarków, że trasa naprawdę prosta nie jest. Nigdy nie byłem kierowcą TIR-a ale mam na karku trochę kilometrów po polskich i obcych trasach. Nie kojarzę trudniejszych kilometrów niż te które tu zrobiłem, i to wcale nie ze względu na lewostronny ruch. Akurat to było najprostsze.

Wspominałem o infrastrukturze na zimę? Otóż usłyszeliśmy komentarz kolegi z Newcastle:

„Zazwyczaj nie mamy tu śniegu. Po co kupować sprzęt za duże pieniądze, jeśli skorzystamy z niego raz na dziesięć lat.

Szkoda kasy, a takie zimy zdarzają się naprawdę rzadko.”

Podejście takie kończy się mnóstwem zamkniętych dróg, kluczeniem po lasach i górskich ścieżkach nad przepaścią (dosłownie!) w całkowitej ciemności. Jesteśmy w końcu na dzikiej północy. Co udaje nam się zobaczyć w drodze? Skupiamy się na górskim krajobrazie i surowej pogodzie. Docieramy do przepięknego zamku Dunrobin Castle gdzie na pół-dziko wpadamy do zasypanych śniegiem ogrodów. Ze szczerym podziwem patrzę na ilość zamków i innych fortyfikacji w Szkocji. Ileż tu historii! Wyjeżdżając zakopujemy się w śniegu i w ruch przychodzi szpadel który pożyczyliśmy od Garetha.

Przepiękny Dunrobin Castle

DZIKA ZWIERZYNA

Oprócz tego docieramy na punkt widokowy John ‘o Groats i przez miejscowości Thurso i Durness. W trakcie drogi otacza nas dziki i dziewiczy klimat Highlands’ów. Bardzo rzadka zabudowa i małe zaludnienie rejonu. Tylko powtarzające się co parę kilometrów farmy. Nie tylko krowy i owce, puszczane luzem, pojawiają się na drogach którymi jedziemy. Trafiamy na całe mnóstwo jeleni, które zmuszone niską temperaturą, schodzą z gór na niziny. Niewypowiedziane wrażenie robią te dostojne i piękne zwierzęta.