Tag:

ze znajomymi

Recenzja Prosciutteria Powiśle

przez Kuba 31 grudnia 2018

Autor: Kuba

Na łamach bloga już nie raz zachwycaliśmy się kuchnią włoską. Bo Włosi to naród w kuchni zakochany jak żaden inny. Swoją bogatą tradycję owijają w historię jak kucharz porchettę, o taka ładna metafora mi dziś wyszła :) Jest jedna forma jedzenia którą doprowadzili do całkowitej perfekcji, wyprzedzając pod tym względem inne europejskie nacje – mowa o Prosciutteria.

MIĘSNY PO WŁOSKU

Pierwsze lokale, zwane Salumeria (salumiera tłum. masarnia/wędliniarnia) zaczęły pojawiać się już w średniowieczu, a najsławniejsze sklepy pochodzą m.in. z Bolonii lub Mediolanu (nasz przewodnik po pierwszym z tych miast znajdziesz pod linkiem tutaj). Samo słowo ‘salumi’ oznaczało produkty pochodzenia wieprzowego, bo takie mięso było kiedyś najtańsze. Obecnie dla uproszczenia opisuje się tak również mięso wołowe – m.in. taką znaną szynkę jak bresaola.

Grana Padano DOP i oliwki z pestką (uwaga na zęby!)

Salumeria służyła bardziej jako producent i sklep dla lokalnej wędliny, mimo to węszący interes właściciele zaczęli częściowo przekształcać je w lokale i tak funkcjonują do tej pory. W międzyczasie zakładano również inny typ lokali i barów – Prosciutteria. Te drugie już nie produkowały, za to zbierały w jednym miejscu wielu producentów wędlin (nie tylko salumi), serów, warzyw i przetworów i sprzedawały je zarówno na wagę jak i do jedzenia na miejscu.

WARSZAWSKA PROSCUTTERIA

Tego typu lokale cieszą się niezmiennie ogromną popularnością zarówno wśród turystów i ‘lokalsów’. Gdy do świeżych lokalnych produktów dodamy wino na kieliszki, nieśpieszną i luźną atmosferę, rodzinny klimat. Wszystko to znaleźliśmy będąc na obiedzie przy ul. Solec – Prosciutteria Powiśle i w postaci Marcina, właściciela, który opowiedział nam co dostaliśmy na stół.

Menu jest niewielkie, zaledwie kartka a5, ale jest tu wszystko co najpotrzebniejsze. Trzy rodzaje desek – mała (2os.), średnia (4os.), duża (6os.) w cenach 65/120/195 pln. Do tego napoje zimne i ciepłe, obowiązkowo kawa, desery i oddzielna karta win z których jak wspomniałem, każde dostępne do wypróbowania na kieliszki. Zamawiamy średnią deskę i obserwujemy jak wędrują szynki od lodówki do krajalnicy i na nasz stół.

Na głównym planie mediolańskie salami

WSZYSTKO JEST TU DOPIĘTE NA OSTATNI GUZIK

A każdy szczegół i produkt przemyślany. Marcin zaczyna opowiadać o świeżych oliwkach przewożonych w beczkach i zalewie, które po otwarciu wytrzymują maksymalnie dwa dni i nie ma mowy o żadnym mrożeniu. Same deski są robione z drzew oliwnych i raczeni jesteśmy historią o człowieku który te deski znalazł, obrobił i jak zostały dostarczone na warszawskie Powiśle. Między kolejnymi kawałkami dowiadujemy się też o suszonych na słońcu Kalabrii pomidorach... i tu ciekawostka, bo żeby wydobyć cały smak pomidorów należy zalewać je neutralnym w smaku olejem słonecznikowym a nie oliwą jak często czytamy w przepisach. To właśnie oliwa i dodatki lub zioła ukrywają słabej jakości pomidory.

Na naszej desce nic nie pojawia się przypadkiem, dwa rodzaje prosciutto – cotto i crudo, dwa rodzaje salami – neapolitańskie i z Mediolanu, guanciale, pancetta a za ladą czekała jeszcze nduja i dochodząca w solance słonina Lardo di marmo oklejona gruboziarnistą solą. Wszystko co najlepsze we Włoszech zebrane z każdego regionu i skondensowane na jednej desce. I to nie koniec! Dostaliśmy jeszcze wspomniane oliwki, pomidory, kapary, friarielli czyli rodzaj neapolitańskiego brokułu. Do tego kanapeczki z pastą ze ścieranego karczocha i drugie z marynowaną czerwoną cykorią. Do tego 20-miesięczny grana padano i dwa inne sery (Asiago DOP i w winie Raboso). Małą, ale przepyszną wisienką na tym daniu była mostarda - konfitura z dyni z szafranem i esencją z gorczycy.

Słonina (Lardo di marmo) w solance i soli gruboziarnistej

Stół uginał się od pyszności. Jednak najważniejsze z tego wszystkiego jest podejście i obsługa. Między jednym a drugim kęsem mieliśmy okazję porozmawiać i posłuchać historii każdej szynki, sera, regionu, ludzi którzy stoją za tymi produktami. Historii które przenoszą w czasie i przestrzeni i kawałek po kawałku przenoszą Cię na słoneczne ulice Włoch.

Tutaj nie przychodzisz po prostu zamówić i zjeść. Jedzenie zmusza do posiedzenia, wino zmusza do zwolnienia myśli a obsługa zachęca do rozmowy o jedzeniu i o życiu. W końcu jedno bez drugiego nie chodzi. Zazdroszczę Włochom tych długich leniwych wieczorów na szklanką wina i z widelcem w dłoni. Tym bardziej cieszę się że takie miejsce powstało w Warszawie.

RODZINNY INTERES

Dolci też są dużą czcionką wymienione w karcie, zarówno Panna Cotta która jest robiona w domu przez mamę Marcina (8 pln), Tiramisu przez jego żonę (12pln) a małe przekąskowe słodycze kupowane są w włoskiej cukierni w centrum – La Bomboniera. Dużych deserów nie spróbowaliśmy bo akurat się skończyły, więc jak domyślacie się do Prosciutteria Powiśle wrócimy z pewnością. Małe dolci były tak dobre, że po wyjściu z obiadu pojechaliśmy do centrum dokupić jeszcze cannoli i cassata siciliana (ciasto pieczone na kruchym spodzie z serem ricotta i czekoladą).

Mini Dolci i kawa ;)

Mnóstwo wiedzy, serca i przeświadczenie że jedzenie musi nie tylko karmić ale również łączyć pomiędzy pokoleniami i kulturami – takiego miejsca jeszcze tu w Warszawie nie było i dopiero teraz zrozumiałem jak bardzo go brakowało.

Zakładając knajpę, można mieć pomysł na lokal i jedzenie i po prostu zacząć je podawać. Są pasjonaci – podróżnicy, którzy w tym celu objeżdżają pół świata żeby sprowadzić do nas egzotyczne kuchnie lub przerabiać i łączyć je na różne oryginalne sposoby. Prosciutteria Powiśle robi jeszcze jeden krok, cegła po cegle i szynka po szynce przywożąc nam nie tylko kuchnię, ale cały kraj do swojego lokalu.

Kuba i Marcin

Prosciutteria Powiśle,

Solec 85, Warszawa

31 grudnia 2018

STIXX Bar & Grill

przez Ewa 9 grudnia 2018

Autor: Ewa

Stixx Bar & Grill istnieje co prawda już od ponad dwóch lat w Warszawie, jednak gdzieś schowany między biurowcami umknął mojej uwadze. Teraz żałuję, że wcześniej nie znałam tego miejsca. Być może miała na to wpływ sama nazwa „Bar & Grill”, która na pierwszy rzut oka mogłaby sugerować raczej prostą, wręcz sieciówkową knajpę. Inną kwestią jest różnorodność smaków serwowanych w Stixx. Począwszy od europejskich, przez indyjskie, po tajskie.

Niestety moje doświadczenia z kuchniami mieszanymi nie zawsze były udane…

Często spotykałam się z tym, że po prostu szef kuchni na siłę mieszał różne smaki i dania ze względu na brak umiejętności. A jak potocznie wiemy, to „jak coś jest do wszystkiego to jest do niczego”. Nie można oczekiwać od jednego kucharza, że będzie specjalistą w zakresie dań włoskich, azjatyckich i deserów jednocześnie. Takie rozwiązania zawsze źle się kończą i odpijają się na jakości dania.

Stixx pokazał, że wcale nie musi tak być. Podszedł do tematu wręcz biznesowo tworząc małą machinę organizacyjną w obrębie swojej restauracji.

Zacząć trzeba od samych gabarytów knajpy…

Lokal mieści się przy Placu Europejskim, w dawnym magazynie, który po całkowitej renowacji zyskał drugie życie. Wnętrze jest eleganckie i dość surowe. Dominują tu szkło, metal oraz niesamowite obrazy. Co pierwsze rzuca się w oczy to ogromna powierzchnia jaką dysponuje Stixx Bar & Grill. Główna sala jest w stanie pomieścić trzysta pięćdziesiąt osób, dodatkowo istnieje też druga sala, którą można zarezerwować na zamknięte uroczystości. W całym lokalu może być do tysiąca osób jednocześnie. Mimo takiej powierzchni nie zobaczymy tu tendencji jak w wielkich sieciowych knajpach. Restauracja zachowuje styl, elegancje i poczucie intymności.

Niesamowity wystrój

Nad taką powierzchnią trzeba umieć zapanować. I tu wychodzą kolejne, dobrze przemyślane działania knajpy. Odpowiednia ilość kuchni, kelnerów i obsługi pozwala na to żeby zachować odpowiedni poziom niezależnie od ilości gości.

Pomyślcie co by było gdyby miał to wszystko ogarnąć jeden szef kuchni?

Niewykonalne. Prawda? Dlatego w przypadku Stixx kucharzy jest około trzydziestu, a za każdy rodzaj odpowiada inny szef, który jest specjalistą właśnie w tej dziedzinie. Model pracy stworzony przez restauracje pozwala na utrzymanie jakości w każdej kuchni, której podejmują się serwowania, a my możemy cieszyć się różnorodnością i wyborem nie obawiając się przeciętnych lub słabych dań.

W ramach naszej wizyty mieliśmy przyjemność spróbować nowego menu, które teraz dostępne już będzie w lokalu. Dodatkowo mogliśmy się trochę więcej dowiedzieć o systemie ich pracy i ich planach.

Na początku była… przystawka

Na przystawkę dostaliśmy Carpaccio z wołowiny Wagyū 9+ Kobe style z marynowanymi karczochami. Wołowina pochodząca z japońskiego bydła charakteryzuje się swoją marmurkowatością i dość równomiernie rozłożonym tłuszczem. Ogromna dbałość już podczas hodowli krów niesamowicie wpływa na późniejszy smak mięsa. Jest ono tak delikatne i miękkie, że praktycznie nie trzeba go kroić. Rozpływa się jak masło. Przystawka ta jest na pewno godna polecenia i chociaż nie należy ona do najtańszych warto mieć na uwadze, że mięso jest najwyższej jakości. To przede wszystkim stąd wynika taka cena. Gdybyśmy szukali i znaleźli sporo taniej serwowaną wołowinę wagyū, to raczej powinno to zacząć budzić to nasze wątpliwości co do prawdziwości jej pochodzenia. Na pocieszenie mogę powiedzieć, że porcja serwowana w Stixx jest naprawdę spora, wręcz większa niż standardowo serwowane carpaccio wołowe w Warszawie 😊

Carpaccio z wołowiny Wagyū

Koleją przystawką, jaką jedliśmy było Risotto z delikatną smażoną grasicą oraz suszonymi smardzami. Tu po raz kolejny muszę zwrócić uwagę na niespodziewanie duże porcje podawane w Stixx. Chociaż w ramach degustacji otrzymaliśmy połówkę normalnej porcji, już wtedy była ona dość syta. Samo risotto było dobrze przyrządzone, odpowiednio słone i aromatyczne od grzybów. A smak i konsystencja grasicy robionej na klarowanym maśle dopełniała to danie. Z ciekawostek jakich się dowiedzieliśmy podczas kolacji to to, że na terenie Polski występują smardze, jednak ich zbieranie jest zabronione. Restauracja Stixx sprowadza grzyby do swoich potraw ze Słowacji.

Risotto z grasicą oraz smardzami

Jak wspomniałam na początku, kuchnia Stixx jest wielokulturowa i nie mogło zabraknąć również orientalnych smaków. Na danie główne otrzymaliśmy przepiórkę z pieca tandor marynowaną w jogurcie, imbirze, czosnku i indyjskich przyprawach. Do kuchni indyjskiej zawsze podchodziłam z dystansem. Większość potraw jakie do tej pory próbowałam, choć smaczne, zawsze były niesamowicie ciężkie, tłuste i z reguły podawane w formie mało estetycznych sosów. Tutaj bardzo pozytywnie się zaskoczyłam. Delikatne mięso przepiórki i odpowiednio dobrane potrawy sprawiły, że danie miało ten orientalny klimat, jednocześnie zachowując lekkość i elegancje.

Przepiórka z pieca tandor

To nie koniec naszej rozpusty…

Kolejna potrawa i kolejny strzał w dziesiątkę. Selekcja steków a wśród nich T-bone oraz Ribeye. T-bone to stek z kością, który zawiera w sobie aż dwa rodzaje mięsa. Z jednej strony jest to polędwica, z drugiej zaś kawałek rostbefu. W Stixx dowiedzieliśmy się, że T-bone sezonują minimum trzydzieści dni na sucho, a potem czternaście na mokro. Drugi rodzaj mięsa czyli Ribeye to kawałek antrykotu z górnej części żeber. Mięso jest bardziej intensywne w smaku i posiada małe niteczki tłuszczu, które tworzą efekt marmuru. Ribeye sezonowany jest tu na mokro.

Steki

Chociaż można mieć swoje preferencje co do kawałków mięsa, jedni lubią bardziej tłuste, drudzy chude to żadnemu z nich nie można odmówić niesamowitego smaku. Odpowiednio przyrządzone, nie nazbyt wypieczone były wręcz przepyszne. Takie mięso wato jeść dla samego ich smaku. Dodatkowym plusem są samodzielnie robione sosy. Do wyboru mieliśmy bbq, pieprzowy oraz chimichurri ( mocno ziołowy). Nie wiem jak wy, ale ja kupny sos bbq wyczuję na kilometr i podawanie go do tak dobrych steków jest wręcz zbrodnią. Na szczęście tu nie ma mowy o kupnych sosach.

Nie może obejść się bez deseru…

Na koniec otrzymaliśmy Grand dessert. Wśród nich lody, ciastka, owoce i co mnie najbardziej zaskoczyło… bardzo smaczne makaroniki. Również robione przez restauracje, a nie kupowane. Kto by się spodziewał? Zwłaszcza, że niedawno wraz z Anetą poszukiwałyśmy najlepszych makaroników w Warszawie i uwierzcie mi, że te od Stixx dorównywały niejednej cukierni, która specjalizuje się tylko w tych wypiekach.

Słodkości

Jest jeszcze jedna kwestia, która jest bardzo ważna, a ja sama dopiero się jej uczę. Jest to odpowiedni dobór win do dań. Dzięki uprzejmości i dobremu wyczuciu sommeliera, do każdej z tych potraw otrzymaliśmy odpowiednio dobrany alkohol. Chociaż pozornie mogłoby nie mieć to znaczenia lub sami nie zwracamy na to uwagę to każde z tych win idealnie komponowało się z potrawą i wydobywało jej smak.

Z restauracji wyszliśmy bardzo zadowoleni i dopieszczeni. Kuchnia obroniła się smakiem, a obsługa swoją kompetencją i profesjonalizmem. Myślę, że wrócimy tam jeszcze. Zwłaszcza na dania tajskie i indonezyjskie. Teraz już wiemy, że mimo różnorodności kuchni w menu, każda z nich jest przemyślana i dobrze wykonana.

Stixx Bar & Grill

plac Europejski 4A,

00-844 Warszawa

9 grudnia 2018

Pies w knajpie

przez Kuba 4 grudnia 2018

Autor: Kuba

Ten tekst będzie miał cztery łapy w tytule, ale będzie skierowany również do ludzi którzy psa nie mają lub dopiero się zastanawiają nad kolejnym domownikiem. Czy się da do knajpy? Kiedy tak a kiedy nie? Jak to zrobić żeby było wszystkim wygodniej? Bo parafrazując klasyka – nic co psie nie jest nam obce :)

Jestem grzecznym psem!

PRZEDE WSZYSTKIM ŚWIADOMOŚĆ

Zacząć trzeba od tego, że w 2018 roku coraz więcej knajp, barów, a czasem i restauracji jest chętna naszego czworonoga pod dach wziąć. Specjalnie piszę, że „pod dach”, bo w sezonie letnim jest w ogóle łatwiej i przyjemniej – rozsiąść się w luźnym ogródku i zjeść da się prawie wszędzie. Chociaż zasady zachowania się, dla uproszczenia w tekście dalej nazwane ‘survivalem” będą podobne lub takie same.

A miejsc jest coraz więcej, bo więcej jest świadomych posiadaczy zwierzaków którzy zwracają uwagę i przykładają się do wychowania swoich pociech. To taka samospełniająca się przepowiednia – świadomość właściciela, wychowanie psa, dobre skojarzenia właściciela, więcej psów na mieście więc większa świadomość itd…

Nadal jednak przyzwolenie często kończy się na mało gabarytowych czworonogach – takich które zmieszczą nam się w torebce i generalnie będą mało zauważalne. Co robić jak ma się większego kompana? Parę naszych osobistych doświadczeń pomogło nam opracować pewien „system” którym chcieliśmy się z Wami podzielić :)

PIESKI SURVIVAL

Jestem bardzo grzecznym psem!

Żeby było wiadomo o kim mówimy. Z Anetą jesteśmy właścicielami dwóch owczarków australijskich, a ich zdjęcia gdzieś w tej okolicy w tekście. Nie są to małe psy i nie tak łatwo schować je pod stół w trakcie posiłku. Często widzimy ten wzrok przerażenia na oczach obsługi kiedy wchodzimy do knajpy i moment konsternacji kiedy słyszymy „pójdę zapytać właściciela czy jest OK”. Nie będę kłamać, że nasze pociechy są zawsze maksymalnie grzeczne i generalnie ich nie widać. Kręcą się z zainteresowaniem co jest podawane na stół, zdarzyło się kiedyś oszczekać kelnerkę – niestety nie ma czym się chwalić.

Po takich incydentach tylko zmotywowaliśmy się do dalszej pracy nad tematem, a przełomowy był nasz wypad do Poznania w Listopadzie tego roku. Mnóstwo zwiedzania na mieście, dużo knajp, wszędzie na cztery nogi i osiem łap i żadnych nieprzyjemnych incydentów. Za to dużo uśmiechów, zainteresowania, głaskania i pochwał. Chyba nawet psom się podobało, no mogłoby być więcej jedzenia.

BODŹCE I REAKCJE

Pora na konkrety. Przede wszystkim minimalizujemy wszystko co może nam, a przede wszystkim psu przeszkadzać. Staramy nie siadać w wejściu, przejściu, przy toalecie, na środku sali. Wybieramy miejsca przy ścianach, na uboczu. Dzięki temu mniej rzeczy będzie zachęcać żeby od stołu odejść :) Można również zaopatrzyć się w gryzaki i zabawki – nam najlepiej sprawdzają się takie których nie ma na co dzień w domu, jest dodatkowa zabawa.

Ale jak nie możemy się uspokoić to lądujemy w klatce i też jest fajnie ;)

Jeszcze bardziej przydatnym gadżetem będzie składana klatka. Od kiedy tylko znaleźliśmy w necie namiętnie korzystamy! Gorąco polecamy kupić dwie sztuki i mieć na zapas :) Strona zupełnie przypadkowa (LINK TUTAJ) ale szukajcie tego konkretnego modelu. Jest mała, składa się do plecaka, niestety po rozłożeniu jest spora ale też wygodna dla czworonoga. Pod warunkiem że nie jesteście właścicielami „kopacza” który w tym cudzie techniki zaraz zrobi dziurę. Mamy na to jeszcze jedną metodę – zmęczenie.

Przed jakimkolwiek wyjściem najpierw praca i zabawa na spacerze. Sumiennie, dużo, może czasem trochę nad wyrost żeby się wyłobuzować. Najlepiej tuż przed wejściem do lokalu. Jeśli się nie da, to przed w ciągu dnia a pod samą knajpą nie szukajcie parkingu tylko zdecydujcie się na kwadrans spaceru przed posiłkiem. Pomaga na własny apetyt i ściąga trochę stresu z psa. A już o podstawowych rzeczach jak psia toaleta przed to nie będę wspominał, bo raczej oczywiste.

A ten rogalik to może dla mnie?

MY I ONI

Do ludzi którzy nie mają psa! Wyobraźcie sobie, że w trakcie jedzenia zupełnie obca osoba zacznie Was masować po plecach. Albo stanie obok stołu i zacznie gwizdać, ciumkać, świstać czy chrobotać. Przyjemnie? Przeszkadza? To trudne ale trzeba zrozumieć, że sytuacja dla psa w nowej knajpie jest już wystarczająco stresująca. Najlepszą postawą będzie nie zwracanie uwagi i nie zaczepianie. Tym bardziej, że właściciel pociechy mocno spocony natrudził się psa pod stół lub krzesło ułożyć, tak żeby nikomu spokoju przy posiłku nie zaburzał. Szerzmy dobrą postawę i nie utrudniajmy sobie życia. A jeśli już musicie to zapytajcie - komunikacja kluczem do sukcesu!

Duża prośba w kwestii „o jaki fajny piesek mogę pogłaskać?” wypowiadane jednym tchem najczęściej przez dzieci lub ich rodziców. Nie mam nic przeciwko, jeśli nie będziecie robić tego na szybko, to nie ZOO i nigdzie nie uciekniemy za krzaki. Dajcie chwilę, postójcie, pogadajcie, bez nerwowych i szybkich ruchów. A w szczególności dajcie psu się przyzwyczaić że jest ktoś nowy i jest fajny, unikniecie dużo nieprzyjemnych sytuacji. Nie podchodźmy do siebie jako „my i oni” bo tu nie ma żadnego problemu, o ile sami go sobie do głowy nie włożymy. No i nie obrażajcie się jeśli ktoś Wam odmówi, nie wszystkie psy łatwo akceptują obcych.

Za to dostałam róg!

Restauratorzy! Wy też się nie bójcie. Ja wiem że psy są różne, tak samo i goście. Ale miejcie na uwadze, że jak ktoś przychodzi do knajpy, pies profesjonalnie w szelkach albo obroży, spokojny, właściciel rozmowny – to dajcie szansę. To nie jest tak że zaraz musi śmierdzieć, brudzić, odstraszać gości. Za to wnosi dużo radości i szczęścia. Jak mają się psy dobrze zachowywać, jak nie mają kiedy ćwiczyć. Jak macie się do psów przekonać, jeśli żadnego nie wpuścicie?

Trening czyni mistrza – i człowieka i psa.

4 grudnia 2018

Kuchnia Francuska w Saint Jacques

przez Ewa 21 października 2018

Autor: Ewa

Kuchnia francuska jest jedną z najpopularniejszych, jak nie najpopularniejszą kuchnią na świecie. Kojarzy nam się z elegancją i wytwornością. Sami Francuzi traktują zawód kucharza bardzo poważnie, a jego dzieła są czasem traktowane na równi z dziełami sztuki. Nic też dziwnego, że właśnie we Francji prowadzone są najlepsze szkoły kucharskie z długoletnią tradycją.

Czy zatem ich kuchnia jest tylko dla wybranych? Czy tylko wyrafinowany smakosz jest w stanie docenić ten kunszt?

Do pewnego momentu i ja myślałam, że to nie dla mnie. Już samo wymówienie potraw sprawiało mi problemy. Do tego dochodził pewien strach przed zbłaźnieniem się w jakieś wykwintnej restauracji. Na szczęście te czasy już minęły 😉 Myślę, że pierwszym krokiem była wizyta w Paryżu i przekonanie się, że ten powszechny pogląd na temat kuchni francuskiej już dawno gdzieś się zatarł.

Jeden aspekt pozostał niezmienny – zatrważające ceny w restauracjach.

Jestem w stanie zrozumieć, że dobre składniki kosztują, a zbyt niska cena dania wręcz budzi podejrzenia jeżeli głównymi składnikami są owoce morza, trufle, czy inny importowany składnik, którego świeżość ma ogromne znaczenie. Jednak patrząc na warszawskie restauracje serwujące kuchnie hiszpańską czy włoską te ceny nie muszą być aż tak wysokie jak w restauracjach francuskich. Warto wspomnieć, że we wszystkich kuchniach mamy do czynienia z porównywalnymi składnikami na podobnym poziomie cenowym.

Gdzieś brakowało mi restauracji na przysłowiową „zwykłą kieszeń polaka”

Aż poznałam restauracje Saint Jacques. Niewielki lokal przy ulicy Świętokrzyskiej już z zewnątrz zachęca nas do wejścia kwiatami i niewielkimi stolikami rodem z paryskiej kawiarenki. W środku wystrój nie może być bardziej francuski. Na wszystkich ścianach znajdują się fototapety z małych paryskich uliczek, a w tle cały czas grają lekkie francuskie piosenki.

Kiedy zasiadamy do stolika i przeglądamy kartę już dostajemy pierwszą powitalną przekąskę. W małych słoiczkach podany jest krem z czerwonych warzyw w towarzystwie grzanek. Jest to na pewno miły gest ze strony restauracji, zwłaszcza, że zupa jest przepyszna.

Krem z czerwonych warzyw

Na początek decydujemy się na dwie przystawki.

Pierwsza z nich to żabie udka (26 zł). Nigdy wcześniej ich nie jadłam więc miałam trochę obaw jak to będzie wyglądać, jak będzie smakować? Jednak do odważnych świat należy! Koniecznie musiałam spróbować. Kiedy podano przystawkę byłam bardzo pozytywnie zaskoczona oryginalnym podaniem. W przewróconym słoiku wysypywały się małe, panierowane żabie udka, a na dnie słoika pływał sos śmietanowo – czosnkowy. Również smakowo się nie zawiodłam. Mięso jest dość delikatne, podobne konsystencją do ciemnych kawałków kurzego udka.

Żabie udka

Kolejna przystawka to Foie Gras na ciepło, na morelowo tymiankowym brioche z faszerowaną figą w sosie porto (42 zł). Tutaj lekki zawód jeżeli chodzi o Foie Gras. Jadłam je kilkukrotnie w życiu, zawsze na zimno. Tutaj pogrzane, mam wrażenie, że straciło urok. Natomiast pod ogromnym wrażeniem byłam sosu porto. Idealna, wręcz „czekoladowa” konsystencja sosu, posmak wina i lekka słodycz. Coś pysznego! Chyba zostanę fanką na stałe 😉

Foie gra z sosem porto

Choć przystawki mogły wydawać się niewielkie, to tak naprawdę już byłam syta.

Jednak co to by była za wizyta kulinarna gdybym skończyła na przystawkach?

Zatem wybieramy dwa dania główne. Pierwsze z nich (niestety nie moje) było przepyszne. Giczka jagnięca z warzywami brunoise na ziołowo-truflowym purée (52 zł). Mięso było miękkie, idealnie odchodziło od kości, a purée z posmakiem trufli dopełniało to danie idealnie. Na talerzu pojawiły się również warzywa pokrojone w drobną kostkę czyli brunoise. Jedyne co bym dodała do całej potrawy to jakaś świeża sałatka, przełamująca cięższy smak mięsa i ziemniaków.

Giczka jagnięca

Dla siebie zamówiłam roladę z kaczki faszerowaną pistacjami z sosem z owocu granatu, na carpaccio z gruszki marynowanej w rozmarynie i porto z purée marchewkowo-imbirowym (39 zł). Tutaj niestety kompletnie nie trafiłam ze swoim daniem. Chociaż ani wykonania ani składników nie mogę skrytykować. To po porostu struktura mielonej kaczki w roladzie nie przypadła mi do gustu. Nie jestem zwolennikiem tak przetwarzanego mięsa, chyba że na zimno, ale to też preferuję bardziej musy i pasztety które są gładsze w konsystencji. Pochwalić mogę jednak dodatki, a zwłaszcza purée marchewkowo – imbirowe oraz sos z granatów. Widać, że kucharze w Saint Jacques przykładają sporą uwagę do dodatków. Wychodzi im to znakomicie. Wyglądają przepięknie i smakują pysznie.

Rolada z kaczki

Na koniec, choć miejsca w żołądku prawie nie mam… créme brulée

Klasyczny créme brulée (16 zł) podany został w ramekinie, a jego skorupka była idealnie chrupiąca. W środku zaś delikatny, słodki krem z lekko wyczuwalną nutą wanilii. Ten deser nie składa się z wyszukanych składników. Aby był smaczny musi być po prostu dobrze wykonany. Nie za tłusty, nie galaretowaty czy z grudami. Po prostu taki jak tu – w punkt 😊

Crème brûlée

W Saint Jacques zjadłam bardzo dobrze i co najważniejsze nie zbankrutowałam. Chociaż ze swoim daniem nie trafiłam, to restauracji nie można odmówić profesjonalizmu i przede wszystkim świetnych dodatków. Hitem oczywiście zostały żabie udka, których tak bardzo się bałam, a chyba okazały się najlepszym daniem wieczoru. Saint Jacques pokazuje, że można karmić warszawiaków smaczną, francuską kuchnią, nie ograniczając na składnikach, a jednocześnie przy niezbyt wygórowanych cenach. Oby więcej knajp doszło do tego samego wniosku 😊

Saint Jacques

Świętokrzyska 34,

00-116 Warszawa

21 października 2018

Yatta Ramen

przez Ewa 23 września 2018

Autor: Ewa

Ciągnąc falę ramenowej popularności, która na dobre wybuchła w 2018 roku postanowiliśmy zaraz po powrocie z urlopu skoczyć do Yatta Ramen. Po raz pierwszy spróbowaliśmy ich Jiro Kei ramen na Nocnym Markecie i byliśmy pod dużym wrażeniem. Dowiedzieliśmy się też, że niedługo po pierwszym przetarciu swoich ramenów będą otwierać swój lokal stacjonarny, szybko więc wpisaliśmy Yatta na naszą listę "must eat".

NIE TRZEBA BYŁO DŁUGO CZEKAĆ

Sympatyczny lokal znajduje się przy ul Bartoszewicza w Warszawie, gdzieś pomiędzy Uniwersytetem Warszawskim, a Tamką. Przed wejściem nawołują nas dwa manekineko, czyli klasyczne figurki kota z podniesioną łapką. Co ciekawe nazwa oznacza właśnie „zapraszającego kota” ;) W środku zaś lokal, choć minimalistycznie urządzony, dodatkami takimi jak plakaty nawiązuję do stylu japońskich barów. Rozwiązaniem czysto pragmatycznym, a dodatkowo dodającym stylu jest kuchnia od razu na wejściu do ramenyi. Kto nie robi się głodny widząc wielkie gary bulionu i parę unoszącą się znad talerzy niech pierwszy rzuci kamień!

manekineko

Przejdźmy jednak do konkretów, czyli JEDZENIE…

Menu jest krótkie i konkretne. Trzy przystawki, Cztery zupy, napoje. No cóż… przynajmniej nie mają problemu z niezdecydowanymi klientami, zastanawiającymi się przez pół godziny co zamówić ;) Trzeba zaznaczyć, że ramen jest japońskim "fast foodem", więc nie ma tu czasu na kontemplację! Pomaga też to, że każda zupa jest inny, różniąc się dodatkami, bulionem - jest co próbować.

Na początek zamawiamy kimchi (10 zł). Aneta i Kuba mają już pewne doświadczenie w samodzielnym robieniu kapuchy więc chętnie zamawiają je jako przystawkę żeby porównać i przy okazji zobaczyć jak to robią inni. Kimchi w wydaniu Yatta Ramen było wyjątkowo chrupiące, mocno sfermentowane i lekko pikantne. Powiem szczerze, że taka wersja smakuje mi najbardziej. Lubię pikantne potrawy na tyle, żeby wyczuwać jeszcze ich naturalny smak. Kiedy potrawa jest już tylko ostra, a mój język błaga o wodę, to nie jest to już atrakcja. "W porównaniu do innych miejsc porcja jest spora, co jest dodatkowym plusem." - przyp. Kuba :)

kimchi

Zanim przejdę do opisu zup, muszę jeszcze wspomnieć o śmiesznych oranżadach, które spróbowaliśmy. Chociaż ich smak nie wybijał się ponad przeciętną ( lekko gazowana, słodka, z posmakiem owoców) to nie lada wyzwaniem i zabawą było ich otwieranie. Trzeba wbić szklaną kulkę do środka butelki i przypilnować żeby oranżada nie spieniła się i nie wybuchła jak butelka z szampanem. Zobaczcie sami :)

GDY Wreszcie przybyły nasze rameny…

Ja tradycyjnie zamówiłam Shoyu (30 zł). Może i jestem monotematyczna, ale cóż poradzić kiedy to moja ulubiona wersja ramenu. Byłam przede wszystkim pod wrażeniem esencjonalnego, dość ciemnego bulionu. Jeden z lepszych jakie jadłam, którego bazą jest tare oparte na sosie sojowym.Do tego mocno morski aromat i posmak. Makaron w punkt ugotowany, a pani kelnerka nas ponaglała przy robieniu zdjęć, żeby za bardzo nie przemókł bulionem. Jak to mówią "aparat je pierwszy", a nitki wytrzymały cierpliwie aż zaczęliśmy jeść. Jedyne co mogłabym zmienić to mięso, które było tylko gotowane. Jest to moja subiektywna ocena, jednak wolę kiedy mięso w zupie jest lekko opieczone lub obsmażone.

Shoyu

Kuba pokusił się o największą porcję czyli Jiro Kei (33 zł). Określenie „wypchany po brzegi” do opisania to stanowczo za mało. Góra z kiełków, kapusty i boczku tworzyła wieżę wystającą dużo ponad miskę. Ukłony dla dziewczyn, które potrafią przynieść to do stolika bez ulania kropli ;)

Ta wersja ramenu była najdelikatniejsza spośród zamówionych przez nas. Bulion również na basie klarownego shoyu, jednak miał najbardziej warzywny, kapuściany posmak - ze względu na zastosowane dodatki. Przez to, powiem szczerze, najmniej mi zasmakował. Lubię w zupie ten rybno – mięsny smak bulionu, a który tutaj po prostu był mało wyczuwalny. Nie wyobrażam sobie "prawdziwej japońskiej wersji", bo Yatta swój Jiro opisuje jako baby - zaledwie 900g przy 2 kilogramach (!) swoich wschodnich odpowiedników :) Kubie udało się spałaszować całość, aczkolwiek nie było to takie łatwe :)

Jiro Kei

Aneta w końcu odnalazła swój ramen! Zdecydowanie jest zwolenniczką gęstszych i pikantniejszych wywarów. Nie mogła więc trafić lepiej niż zamawiając Ramen Miso (30 zł). Tutaj również dodatek boczku chashu, a oprócz tego fermentowany bambus, nitki chili i podsmażane kiełki. Wyraźny smak, odpowiednia ostrość i posmak miso. Czego chcieć więcej?

Miso Ramen

Nasza wizyta w Yatta Ramen należała do bardzo udanych. Głód na orientalną zupę został zaspokojony, rameny świetne, a atmosfera w lokalu bardzo wesoła. Jak to odnieść do Arigatora (wpis TUTAJ) w którym również niedawno jedliśmy? Przede wszystkim świetnie widać różnice w podejściu i to jak danie kuchni japońskiej zostało przeniesione i zinterpretowane przez oba miejsca.

Yatta zdecydowanie stawia na autentyzm. Widzieliśmy to przez jakiś czas na social mediach współtwórców wozu i lokalu jak przygotowywali menu. Zobaczyliśmy to na talerzu bo wersja Jiro z Bartoszewicza jest dopracowana w porównaniu do naszego pierwszego testu z Nocnego Marketu. Trzymamy kciuki za propagowanie ramenu w Warszawie!

Jednym słowem - POLECAM! :)

Jeśli jedliście w Yatta i zgadzacie się z recenzją - będzie nam przemiło jak podacie dalej wpis!

23 września 2018

Wege szaleństwo – recenzja Falla

przez Ewa 26 sierpnia 2018

Autor: Ewa

Za mną kolejny babski wypad. Co tu wybrać? ;)

Tym razem zdecydowanie kuchnia wege!

Patrząc na ostatnio panujące upały, nawet przez myśl nie przeszły mi gorące i tłuste dania. Świetną alternatywą do tego okazała się Falla w Warszawie. Niewielka restauracja przy ul. Oboźnej specjalizująca się w kolorowej, wege kuchni bliskiego wschodu. Dominują tu wariacje między innymi kuchni izraelskiej, marokańskiej, czy tunezyjskiej.

W menu możemy znaleźć stałe pozycje, między innymi słynną „Rękę Fatimy” czy świetnie wyglądającą szakszukę, ale oprócz tego restauracja proponuje menu sezonowe. Jako, że lato w pełni – sezonowe potrawy zostały umieszczone na menu z chwytliwą nazwą „Wakacyjny Romans” :) Ja i Aneta uległyśmy tej pokusie i właśnie zdecydowałyśmy się wybrać coś spośród oferowanych dań.

Moim wyborem był Letni Talerz ( 28 zł), w skład którego wchodziły trzy labneh (czarnuszka, papryka i zatwar) pasta ze świeżego groszku, humus z polskich pomidorów, sałatka z młodych ziemniaków, grillowana fasolka i zioła. Mnóstwo ziół! Otrzymałam naprawdę niemałą miskę, wypełnioną po brzegi kolorowymi pysznościami. Dodatkowo podawane są trzy kawałki pity.

Letni Talerz

Co pierwsze rzuca się w oczy to niesamowita mieszanka kolorów. Już wtedy byłam kupiona bo jak wiadomo najpierw „jemy” oczami :) Ale co najważniejsze danie było przepyszne. Każdy ze składników był godny polecenia. Trudno mi zdecydować się na jeden, najsmaczniejszy element ale myślę że będzie to sałatka z młodych ziemniaków w lekko octowo – musztardowym sosie. Strzał w dziesiątkę!

Aneta postawiła na letnią odsłonę wrapa czyli Zalotny Wrap ( 21 zł). W środku delikatna i słodka kompozycja warzyw i owoców. Labneh, pasta z zielonego groszku, warzywa sezonowe i pieczony ananas. Wszystko to dopełnione przepyszną salsą agrestową.

Zalotny Wrap

I choć zarówno każdy ze składników, jak i połączenie całości było wyśmienite w smaku, to dla mnie było odrobinę za słodkie, trochę deserowe. Być może dlatego, że nastawiłam się na słone i nie należę do entuzjastów deserów. A przynajmniej nie tak jak Aneta, która była zachwycona swoim daniem. Krótko mówiąc, każda z nas zamówiła dokładnie to czego chciała :)

Vegap Gyros

Na koniec udało nam się odrobinę podkraść koleżance Vegap (20 zł) – wrap wypełniony gyrosem tofu, świeżymi warzywami i sosami – czosnkowym i pikantnym. Kolejna świetnie przyrządzona potrawa i świetny zastępnik dla zwolenników mięsa, którzy akurat wpadną do Falli :). Choć nie znajdziemy tam nic pochodzenia zwierzęcego, to tofu przyrządzone jest w taki sposób, że zarówno jego konsystencja jak i smak przypominają szarpane mięso. Dodajmy do tego świetne dodatki i przepis na sukces gotowy!

Zdrowo, lekko i Smacznie...

Myślę, że właśnie tak można opisać nasz wypad. Chociaż nie jestem wege to w żadnym wypadku się nie bronię przed taką kuchnią. Wręcz przeciwnie. Zauważyłam, że coraz częściej i coraz chętniej po nią sięgam. Warszawskie restauracje oferujące kuchnię wegetariańską wciąż się rozwijają i pokazują jak wysoki poziom mogą mieć. Falla na pewno jest na wysokim miejscu mojej wege listy :)

26 sierpnia 2018

Dlaczego musisz zjeść na Nocnym Markecie? ( I czego spróbować?)

przez Kuba 22 lipca 2018

Autor: Kuba

Starość a Radość

Podróżując po zachodniej, „tej bogatszej”, Europie zauważyliśmy pewną prawidłowość. Mnóstwo ludzi spędza czas na świeżym powietrzu, grając, rozmawiając, bawiąc się. Tak naprawdę im starsze pokolenie, tym chętniej wychodzą z dusznych i ciasnych mieszkań by upływający czas oglądać na ławkach w parku albo w ogródkach w barach.

Patrzymy i komentujemy zawsze z zazdrością, bo u nas klimat mocno inny. Kto nie widział cudzej babci wyglądającej przez okno, przyklejonej do parapetu, oglądającą życie ulicy, niech pierwszy rzuci kamień. Kto z nas zachęcając do wspólnego wyjścia nie słyszał: „Jestem za stara!” Ja tak mam ze swoimi rodzicami, rzadko wyjdą a ja wychodzić uwielbiam.

Nie będę się tu zagłębiać w gospodarkę - ekonomiści powiedzą że to kwestia zarobków. Specjaliści od socjologii i antropologii będą zagłębiać się w historię naszego kraju, zmiany polityczne, uwarunkowania itd. itd. Zgadzam się, że temat jest wielowątkowy jak dobra powieść, ale prowadząc bloga spróbujemy go ugryźć od innej strony (suchar gastronomiczny zamierzony!).

Smacznego!

Taki mamy klimat

Zacznę od pogody. W Polsce w ostatnich latach jest może z dwa miesiące przyjemnie a dwa tygodnie lata. Rozmawiałem ze znajomymi o montowaniu klimatyzacji w bloku ale stwierdziłem że szkoda pieniędzy jak skorzystam przed 14 dni w roku, no 12 dni, bo na jeden weekend to wyjadę za Warszawę :) Taki klimat zupełnie nie sprzyja budowaniu kultury streetfodowej. Nie pomaga zachęcić wyjść na miasto i chociażby pospacerować.

A popyt na pogodę jest. Zwróćcie uwagę jak już w Czerwcu, wraz z pierwszymi promieniami letniego słońca, cała Warszawa wylewa się na plaże nad Wisłą, bulwary, schodki i dowolne parki. Jest to już taki ewenement jak zaskoczeni zimą kierowcy. Co roku zaskoczeni. Pokutujemy robiąc w nieskończoność domówki, nikomu nie chce się ruszyć dupy z kanapy, a sprzedaż abonamentów Netflixa w Polsce kwitnie. Pogody nie zmienimy, możemy przynajmniej wykorzystać ją maksymalnie.

Kebab z My Freaking Street Food Story

Chociaż jest coraz więcej miejsc które pod dachem, nie wyciskając ostatnich groszy z portfela pozwolą spędzić trochę czasu na dobrym piciu i jedzenie. Ciekawe jak by się sprawdził koncept który widzieliśmy w Bolonii w Osteria del Sole (trochę o Bolonii tutaj). W Del Sole przynosisz swoje jedzenie a w knajpie kupujesz wino. Od domowego za niewiele więcej niż w sklepie, do wytrawnych rzadkich okazów za które zapłacisz nerką... i wątrobą prawdopodobnie.

Duma i uprzedzenie

Druga sprawa to uprzedzenie do jedzenia. Ciągle widzę dyskusje żarciowozy vs. knajpy. Jedzenie z ulicy kontra jedzenie w restauracji. Nie będę nikogo przekonywać o wyższości wyższego nad niższym bo w obu zjecie i dobrze i źle. Zależy czy traficie na ludzi z pasją o pełnym zrozumieniu podawanego posiłku, czy o „biznesmenach” którzy na fali popularności podają byle co o nazwie adekwatnej do tego co na topie.

Fakty są proste. Lubimy jeść ale musimy dobrego jedzenia trochę poszukać. Pocztą pantoflową dowiedzieć się o nowym azjatyckim barze, burgerowni, knajpie regionalnej. To nie jest takie trudne jak się wydaje.

Na jakie jedzenie patrzę??

Nocne polaków podjadanie

A żeby przekonać się o wszystkim o czym napisałem do tej pory trzeba przejść się na Koszyki, Gwardię albo Nocny Market. Ten ostatni jest uosobieniem letniej chuci Warszawiaków na jedzenie. Tym bardziej że każdy z nas przynajmniej raz podjadał po nocy, po cichu z lodówki. Uwielbiam ten klimat wspólnego jedzenia. Nocny Market reprezentuje póki co najwyższy poziom prezentowanych kuchni, gdzie wystawcy często rotują i prawie co tydzień zjesz coś nowego. Dodatkowo trzeba powiedzieć że zazwyczaj są to regularne knajpy, restauracje i gastro-bary, które poszerzają swoją działalność o dodatkowy boks na markecie. Niestety istnieje tylko w lato, a lato krótkie jest, śpieszcie się więc bo nie zdążycie się przejeść!

Jiro Ramen z Yatta

Co zjeść?

Standy które są absolutnym must-eat i które polecamy przy każdej okazji, to zawsze będą Pogromcy Meatów / Łowcy Syren z tak naprawdę dowolną swoją kanapką. Azję reprezentuje Vietnamka ze swoim oryginalnym DIY naleśnikiem, albo Koreanka ze wschodzącą kuchnią z kraju Kima. Dogidog to najprawdopodobniej najlepsze hot-dogi w kraju, czekam na lepsze. Również takie nowości w tym roku (2018) jak Yatta Ramen albo My Freaking Street Food Story serwują oryginalne i odpicowane dania albo popisują się swoim konceptem na nowoczesną gastronomię - chociaż nie bywają na markecie co tydzień. Do tego dorzucę jeszcze absolutny sztos bagietkowy czyli bahn mi od Fat Daddy, Jeśli ktoś był Wietnamie to rozpozna te klasyczne buły z zarąbistym farszem. A moim ostatnim odkryciem był Pan Tasak z domową chałką wypełnioną kaszanką z marynowaną z malinami cebulą, och i ach!

Celem tego tekstu był głód. Mam nadzieję że jesteście głodni. Idźcie i jedzcie. A potem podajcie sobie dalej rekomendacje gdzie karmią dobrze.

Podajcie też dalej ten wpis, niech inni zgłodnieją :)

22 lipca 2018

Jadłownik – czyli przewodnik po jedzeniu

przez Kuba 19 czerwca 2018

Autor: Kuba

Nie trawię portali z recenzjami!

Czy zdarzyło Wam się pójść do knajpy, która na Tripadvisorze ma 5,0 a jedzenie okazuje się fatalne? Czy słyszeliście o tym że najlepsze burgery w Warszawie są wegańskie? Jest mnóstwo rzeczy które mnie denerwuje w portalach tego rypu i staram się z nich nie korzystać.. Niestety często nie jest to możliwe, bo skąd mam wiedzieć gdzie iść a co omijać?

W czym leży problem?

Automatyzowanie recenzji na pierwszy rzut oka brzmi jak naprawdę niezły pomysł. Duża liczba recenzji i ocen, różne gusta i punkty widzenia. Duża ilość gości więc przy okazji zbadanie jak stabilna jest jakość kuchni w danym miejscu. Duża ilość gości więc również prawa statystyki przemawiają za takim rozwiązaniem. Jest to też rozwiązanie bardzo wygodne bo już same Google Maps mówi nam jaka jest ocena danego miejsca. Sprawdzając fanpage na facebook’u w poszukiwaniu menu znów zobaczymy oceny. A strony recenzecnkie są świetnie wypozycjonowane bo są często odwiedzane. W czym leży problem?

Poszukiwania trawają .., Photo by Kelsey Knight on Unsplash

Internetowy hejt i kupowanie recenzji

Jednym z powodów jest szeroki i głęboki jak smak dobrego udonu temat internetowego hejtu. Wystarzy jedno drobne przewinienie, brak serwetki, o minutę za długie czekanie na drinka i cała knajpa jest stracona. Jeden murowane, szkoda że zera nie można dać, żeby bardziej dowalić. Nie mówię że nas takie rzeczy nie denerwują, ale chodząc po różnych miejscach widać, gdzie są sytuacje jednorazowe a gdzie nagminne. No i w myśl zasady „błędów nie popełnia tylko ten co nic nie robi” najważniejsze jest jak knajpa z potencjalnym kryzysem sobie poradzi. Bo kryzysy zawsze były i będą.

Denerwuje mnie też proceder kupowania recenzji. Czy to agencje marketingowe proponujące takie rozwiązania. Czy to oferty zniżek na jedzenie za dobrą recenzję. Słyszałem nawet o sytuacji, w której knajpa „zachęcała” do wystawienia recenzji przed zjedzeniem, bo wtedy dostawało się rabat od zamówienia. Jedyny „plus” jaki tu widzę, to że na kupowanych recenzjach i słabym jedzeniu daleko się nie zajedzie. Chociaż i na to są wyjątki.

Wiarydgodność autorów

Często też czytamy opinie gdzie ktoś nawet nie wie co zamawia, ale swój brak wiedzy zrzuca na słabe przygotowanie jedzenia. Stąd takie kwiatki jak „chciałem łagodne czerwone tajskie curry ale było zdecydowanie za ostre”. Albo gruby kawał steka, który nigdy nie będzie podeszwą, no ale to nadal wina knajpy że z rib-eye’a nie robią sznycla :) To i poprzedni akapit kieruje mnie do stwierdzenia, że ludzie recenzujący knajpy w tych portalach często rozmijają się z moim gustem i jedzeniopoglądem (nazwa do opatentowania :)). Najlepiej działają na mnie recenzenci którym ufam. Byłem tam gdzie zjedli, posłuchałem się i zamówiłem podobnie, wyszedłem zadowolony i z podobnymi wnioskami. Dlatego czytamy blogi, słuchamy opinii znajomych.

Tyle recenzji!! Photo by Patrick Tomasso on Unsplash

Wyszukiwanie

Oczywiście że na googlowskie lub facebookowe reklamy zaglądamy. Patrzymy ile jest recenzji (to często pokazuje jak długo knajpa istnieje i jaką cieszy się popularnością), kiedy były pisane i jak na opinie reagują kucharze i właściciele. To wiele mówi o samym miejscu. Jest jeszcze jeden problem z takimi stronami. Wyszukiwanie często jest trudne i nieintuicyjnce, a jak już coś znajdziecie to jest daleko. Dodatkowo jak już jesteście na mieście i najdzie Was na coś ochota, to niekoniecznie na drugim końcu miasta z dojazdem na cztery przesiadki. Wymyśliliśmy więc na to chytry sposób. Nasz Jadłownik.

Jadłownik

W związku ze wszystkim co powyżej wychodzimy z konkretnym rozwiązaniem. Jadłownik - czyli przewodnik po jedzeniu, to nasza autorska mapa na której zaznaczone są wszystkie miejsca w których byliśmy i nam smakowało (bardzo lub jeszcze bardziej). Nie ma tu podziału na rodzaje, region, zakres cenowy. Założenie jest, żeby zawszę mapę mieć z sobą (możecie ją sobie ściągnąć na własny dysk google) i kiedy tylko będziecie na mieście i najdzie Was ochota na jedzenie, znaleźć coś szybko i blisko. W każdym miejscu będzie odniesienie do naszego wpisu, parę słów co zamówić albo co nam smakowało. Obiecujemy regularnie ją odświeżać, w założeniu raz na miesiąc, o nowe miejsca i wpisy.

Stronę z Jadłownikiem znajdziecie tutaj: https://kulinarnieniepowazni.pl/jadlownik/

LUB na górze strony w menu!

Dajcie znać w komentarzach jak podoba Wam się ta idea, gdzie mamy zjeść blisko Was i w jakich okolicznościach skorzystaliście.

Oddajemy w Wasze ręce naszą mapę skarbów :)

19 czerwca 2018

Pasta czy makaron? Recenzja Pasta Restauracja.

przez Kuba 27 maja 2018

Autor: Kuba

Jeszcze żadna restauracja, bar ani knajpa, nie podzieliła nas tak jak ta restauracja z dzisiejszego wpisu. Czym charakteryzuje się dobre jedzenie, jak je zrobić i jak powinno wyglądać? Do czego potrzebne są standardy i czy powinniśmy ich przestrzegać?

Jak to ugryźć?

Dosłownie i w przenośni. Zapraszamy na recenzję Pasta Restauracja (link) na warszawskiej Pradze.

Pasta to spory lokal, dobrze ukryty w starych kamienicach przy ulicy Kamionkowskiej gdzieś pośrodku między Pragą Południe a Pragą Północ. Piętrowy budynek z zamysłem podzielony na sale (na stronie dowiemy się, że lokal mocno nastawiony jest na imprezy okolicznościowe) jest udekorowany minimalistycznie ale z pomysłem. Jednak to ogród stanowi tutaj główny powód zachwytów. Wyeksponowany, zadbany i dobrze zorganizowany. Z przyjemnością usiedliśmy przy jednym ze stolików ciesząc się ciepłym słońcem i śpiewem ptaków.

Kameralny i piękny ogródek

Rozmarzeni zamawiamy...

Menu ma dla nas parę zalet jak i wad. Po pierwsze, nazwa zobowiązuje – wyeksponowane są na karcie makarony i jest ich naprawdę dużo. Po drugie, reklamowana jako „kuchnia europejska” dla mnie zupełnie niesłusznie. Widzę tu kuchnie włoską i polską. Podkreśla to w daniach głównych m.in. sznycel lub kaczka z jabłkami. Za to w przystawkach są nasze, swojskie placki ziemniaczane (18 pln) które zamawiamy z łososiem, cukinią i śmietaną. Kuszą placuchy z kurkami, ale jest początek maja i zupełny nie-sezon – nie ryzykujemy.

Przystawki, placki i krem.

Placki okazują się wyśmienite. Dużo tartych ziemniaków, nie za tłuste, ładnie uformowane. Całe szczęście dodatki podane „na boku” więc mieszać możemy dowolnie. Surowa tarta cukinia, spora łycha śmietany i siekany łosoś. Zdecydowanie warte ceny, a dla mniejszych żarłoków do podziału na dwie osoby. Do placków zamawiamy zupę dnia (10pln), tamtego dnia był to krem z pora. Anecie obojętny, mi za to smakował. Dobrze zmiksowany, doprawiony, posypany pestkami dyni i skropiony octem balsamicznym. Ten ostatni widziałem w takiej konfiguracji pierwszy raz ale pasował jak ulał. Powiem nawet, że krem wyszedł słodki. Niestety ze względu na dużą porcję placków i szybkie podanie makaronów go nie dokończyliśmy.

Polska pasta?

Jak wspomniałem wcześniej, z głównymi daniami nie kombinowaliśmy. Pasta chwali się domowymi wyrobami, a niestety pozostałe dania z karty to taki „polski restauracyjny standard”. Znane konfiguracje które, nawet wykonane bezbłędnie, nie fascynują ani nie motywują do natychmiastowego ich zamówienia. Nie mówię że to błąd, ale nie ma co tu strzępić sztućców bez potrzeby.

Za to makaron w Paście był... Chwileczkę! Potrzymam Was jeszcze w niepewności przez moment i wrócę parę miesięcy wstecz. Musicie wiedzieć, że jeśli chodzi o makarony to poprzeczka jest postawiona naprawdę wysoko. Wzorem dla nas jest już nieśmiertelna Dziurka od klucza (link). Zachwycają nas makarony we Włoszech (link). Ciężko nas już zaskoczyć i zachwycić.

Makaron domowy

Uf, teraz mogę powiedzieć, że makaron w Paście był... <wyimaginowany werbel> dobry! Tylko tyle i aż tyle. Z jednej strony, jest to zupełnie inny makaron od tych które do tej pory jedliśmy. Na pierwszy rzut oka widać że jest przygotowywany ręcznie, w domu. Nitki przypominające tagliatelle, jednak trochę grubsze i mniej sprężyste. Z drugiej strony, momentami przypominają nasze polskie zacierki (kuchnia polsko-włoska, pamiętacie?) i dla mnie powinny być cieńsze, bardziej rozwałkowane.

Czy to dobrze, czy to źle – to nas właśnie z Anetą podzieliło. Nigdzie w internecie miejsce nie reklamuje się jako makaron w stylu włoskim, co degustując stwierdzamy że jest prawdą. Nie ma jednego stylu na makaron, który jest w teorii prosty (mało składników), a w praktyce strasznie ciężki do wykonania. Rodzaj mąki, ilość wody, długość zagniatania, dodatki, wymieniać można długo. W naszej opinii jest jeszcze trochę drogi i poprawek do ideału, ale są na niego perspektywy. Może inna mąka? Może, jak wspomniałem, bardziej rozwałkować? Napiszcie nam w komentarzach jaki jest Wasz ulubiony makaron!

A co w końcu zamówiliśmy? Ja zdecydowałem się na domowy z salami, czosnkiem, cebulą, suszonymi pomidorami i oliwą (26 pln). Salami mocno podsmażone i cienko krojone. Wychodzą z tego kruche chipsy które mi smakowały i które dodają trochę innej tekstury do całości. Dobrze doprawione, mocno wyczuwalny czosnek. Mimo dużej ilości tłustych dodatków makaron się nie rozpada, nie pływa a całość wyszła dobrze zbalansowana. Smakowało, porcja duża, dziękuję i chwalę :)

Włoskie ravioli robione przez Włocha :)

Aneta zamówiła ravioli ze szpinakiem i sosem z sera pleśniowego (22 pln). Tutaj kolejna dygresja.. Jak dowiedzieliśmy się od obsługi, Pasta ma „swojego człowieka” od którego kupują gotowe ravioli. Nie ma w tym nic złego. Wręcz przeciwnie bo makaron jest sprężysty, wypełniony po brzegi farszem i bardzo smaczny. Widać na pierwszy rzut oka, ze jest to inne ciasto niż w moim makaronie domowym. Niestety trochę zważył się sos, przez co znowu do ideału trochę zabrakło.

Może jeszcze kawałeczek?

Ożywioną dyskusję przy stole osładzają nam desery. Dostaliśmy dwa – szarlotkę z lodami pistacjowymi i ciasto czekoladowe ( oba po 12 pln). Oba ciasta były bardzo smaczne i zrobione „jak u babci”. Wyraźne smaki, ładnie wyglądające i wyjadasz do ostatniego okruszka z talerza. Jednak mamy jedną uwagę co do szarlotki. Mianowicie spód do ciasta był trochę za gruby, przez co wyszedł trochę suchy, całe szczęście ratowały to pyszne jabłka. Zauważyliśmy też bardzo zły trend wśród restauracyjnych szarlotek – dodatki. Jeśli dajemy lody do ciepłej szarlotki (a jest to już nasz narodowo-tradycyjny deser) to tylko wanilia albo śmietanka. To ciasto ma zwracać uwagę a lody mają to podkreślać, nie przeszkadzać.

Szarlotka i lody pistacjowe (??)

Podsumowując te długie wywody i argumenty. Pasta Restauracja to miejsce urocze, idealne do miłego spędzenia obiadu bądź popołudnia. Ceny jak najbardziej adekwatne do dań które zjedliśmy. Jednak przepisy wymagają jeszcze trochę dopracowania i dopieszczenia. Perspektywy są, więc uważnie będziemy śledzić co się z tym miejscem dzieje!

Jeśli podobał Ci się wpis, lub jadłeś w Pasta Restauracja, daj znać w komentarzach co sądzisz!

Dzbanek domowej lemoniady

Pasta Restauracja, Kamionkowska 48a, Warszawa

27 maja 2018

Gdzie zjeść dobrze w Trójmieście?

przez Kuba 29 kwietnia 2018

Autor: Kuba

Jest lato, słońce, zimna woda w morzu. Niestety Polska to nie Afryka, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma – jak mawia moja mama. Jedziesz do Trójmiasta i obowiązkowo zwiedzasz molo w Sopocie, Neptuna w Gdańsku. Trzeba też do tego wszystkiego coś zjeść. Poniżej szybki przewodnik na duży (i mały) głód.

Pierwszy głód!

Przyjeżdżacie do Gdańska, dworzec główny. Trasa trwała długo, pociąg opóźniony, więc kanapki na drogę skończyły się już gdzieś na wysokości Iławy. W brzuchu burczy i potrzeb natychmiastowego ratunku. Broń Cię Panie Boże jeść obskurne gotowe zapiekanki albo McDonalda. Przechodzisz na drugą stronę ulicy, gdzie niedaleko Kina, przy ul. Elżbietańskiej znajduje się małe bistro Pastificio.

Makarony w Pastificio

Domowe makarony we włoskim stylu, sprzedawane na porcje w papierowych kubkach. Szybko i skutecznie. W ofercie znajdziecie charakterystyczne świderki, wstążki przypominające tagliatelle i klasyczne ravioli. Niska cena (porcje między 17 a 20 pln) przy bardzo dobrym wykonaniu. Makaron delikatnie twardszy, duża ilość pesto/sosu i dobrze przyprawione. Szukajcie w szczególności makaron z pesto kalafiorowym, truflami, lub ravioli z suszonymi pomidorami. Naprawdę świetne miejsce. Dają również autorski deser - czekoladowy makaron z mascarpone i sosem malinowym lub truskawkowym, niestety mało tu czekolady i ogólnie mdło, myślę że jest jeszcze do dopracowania. Za to tiramisu zrobione naprawdę porządnie. Będziemy tu zaglądać za każdym razem, tym bardziej że makarony można kupić na wynos!

Makarony na wynos!

Następny kierunek Sopot. Spacer po molo, porządny plażing. Lenistwo i odpoczynek wprawia w doskonały nastrój do…. Jedzenia!

Na obiad lub kolację jest tylko jedna możliwość. Śliwka w kompot. Doskonałe jedzenie naprawdę sprawia że wpadacie jak śliwka, obstawiam, że stąd wzięła się nazwa :)

Gdzie na Rybę?

Jeśli dawno nie byliście nad morzem, tak jak my, możecie skusić się na rybę. Delikatny Halibut, mocno maślany ale wcale nie za tłusty, podawany z delikatnie blanszowanym szpinakiem (35 pln). Lub porządna porcja dorsza, obłożonego smażonym porem w sosie śmietanowym (31 pln). Obie rybki zrobione w punkt, solidne porcje, doskonale rozumiem skąd tutaj zawsze takie długie kolejki… warto czekać.

Jest śliwka, są rybki

Jednak to nie ryba świeci w Śliwce najjaśniej. Zamówcie pierś z kaczki sous vide, z soczewicą, burakiem i musem z żurawiny i owoców jagodowych (36 pln). Zdecydowanie najlepsze danie które chciałbym jeść codziennie.

Kaczka dziwaczka

W restauracji dostaniecie jeszcze trzy desery. Zgodnie z tradycją zamawiamy wszystkie :) Pierwsze raz zdarzyło się, żeby nam każde smakowało. Nie jesteśmy w stanie wybrać najlepszego, chociaż tarta kokosowa podbiła moje serce. Oprócz tego mają jeszcze panna cottę z sosem marakuja-mango i czekoladowe ciastko moelleux, przypominające fondant lub lava cake z płynnym środkiem. Desery w granicach 15 – 17 złotych.

Desery!

Jeśli nadal jesteście w środku, a na dworze ciemno, zimno i wieje, spróbujcie drinków lub lemoniady. Dobre! Cała śliwka wyrasta ponad przeciętność całej okolicy za naprawdę przystępne ceny.

Śniadanie po kacu

Zmęczeni kładziemy się spać, ale to nie koniec jedzenia. Od dawien dawna mądrość ludowa mówi, że najważniejszy posiłek to śniadanie. Gdzie zjeść? Są dwa miejsca które z czystym sumieniem możemy polecić:

Na Szybko będzie to La Bagatela. Bała piekarnia przy samym dworcu kolejowym. Wypiekany na miejscu chleb z którego robią pyszne kanapki. Polecam z wołowiną i piklami, do tego gorzka musztarda (14 pln). Na ciepło zjecie tu tosty francuskie (szynka i ser) z jajkiem sadzonym (14 pln). Na słodko parę rodzajów croissantów. Taka miniaturowa francuska piekarnia, ale wiedzą jak zrobić dobre pieczywko :)

Na kaca musi być tost i ser

Na wolno zajrzyjcie do lokalu Cały Gaweł. Między godzinami 9.00 a 13.00 dostaniecie zestaw śniadaniowy w paru odmianach. Różna tematyka i lokalne składniki przygotowywane od podstaw. Bez rezerwacji spodziewajcie się minimum godziny czekania, ale co to dla turystów którzy nigdzie nie muszą się spieszyć i przyjechali odpocząć.

Trójmiasto ma wiele do zaoferowania i zapewne wrócimy tam, niekoniecznie nad morze :) Dajcie znać w komentarzu jakie jeszcze dobre miejsca znacie!

29 kwietnia 2018

Załaduj więcej wpisów