Kategoria:

Kuchnia Włoska

Masz ochotę na coś włoskiego?

Recenzja Prosciutteria Powiśle

przez Kuba 31 grudnia 2018

Autor: Kuba

Na łamach bloga już nie raz zachwycaliśmy się kuchnią włoską. Bo Włosi to naród w kuchni zakochany jak żaden inny. Swoją bogatą tradycję owijają w historię jak kucharz porchettę, o taka ładna metafora mi dziś wyszła :) Jest jedna forma jedzenia którą doprowadzili do całkowitej perfekcji, wyprzedzając pod tym względem inne europejskie nacje – mowa o Prosciutteria.

MIĘSNY PO WŁOSKU

Pierwsze lokale, zwane Salumeria (salumiera tłum. masarnia/wędliniarnia) zaczęły pojawiać się już w średniowieczu, a najsławniejsze sklepy pochodzą m.in. z Bolonii lub Mediolanu (nasz przewodnik po pierwszym z tych miast znajdziesz pod linkiem tutaj). Samo słowo ‘salumi’ oznaczało produkty pochodzenia wieprzowego, bo takie mięso było kiedyś najtańsze. Obecnie dla uproszczenia opisuje się tak również mięso wołowe – m.in. taką znaną szynkę jak bresaola.

Grana Padano DOP i oliwki z pestką (uwaga na zęby!)

Salumeria służyła bardziej jako producent i sklep dla lokalnej wędliny, mimo to węszący interes właściciele zaczęli częściowo przekształcać je w lokale i tak funkcjonują do tej pory. W międzyczasie zakładano również inny typ lokali i barów – Prosciutteria. Te drugie już nie produkowały, za to zbierały w jednym miejscu wielu producentów wędlin (nie tylko salumi), serów, warzyw i przetworów i sprzedawały je zarówno na wagę jak i do jedzenia na miejscu.

WARSZAWSKA PROSCUTTERIA

Tego typu lokale cieszą się niezmiennie ogromną popularnością zarówno wśród turystów i ‘lokalsów’. Gdy do świeżych lokalnych produktów dodamy wino na kieliszki, nieśpieszną i luźną atmosferę, rodzinny klimat. Wszystko to znaleźliśmy będąc na obiedzie przy ul. Solec – Prosciutteria Powiśle i w postaci Marcina, właściciela, który opowiedział nam co dostaliśmy na stół.

Menu jest niewielkie, zaledwie kartka a5, ale jest tu wszystko co najpotrzebniejsze. Trzy rodzaje desek – mała (2os.), średnia (4os.), duża (6os.) w cenach 65/120/195 pln. Do tego napoje zimne i ciepłe, obowiązkowo kawa, desery i oddzielna karta win z których jak wspomniałem, każde dostępne do wypróbowania na kieliszki. Zamawiamy średnią deskę i obserwujemy jak wędrują szynki od lodówki do krajalnicy i na nasz stół.

Na głównym planie mediolańskie salami

WSZYSTKO JEST TU DOPIĘTE NA OSTATNI GUZIK

A każdy szczegół i produkt przemyślany. Marcin zaczyna opowiadać o świeżych oliwkach przewożonych w beczkach i zalewie, które po otwarciu wytrzymują maksymalnie dwa dni i nie ma mowy o żadnym mrożeniu. Same deski są robione z drzew oliwnych i raczeni jesteśmy historią o człowieku który te deski znalazł, obrobił i jak zostały dostarczone na warszawskie Powiśle. Między kolejnymi kawałkami dowiadujemy się też o suszonych na słońcu Kalabrii pomidorach... i tu ciekawostka, bo żeby wydobyć cały smak pomidorów należy zalewać je neutralnym w smaku olejem słonecznikowym a nie oliwą jak często czytamy w przepisach. To właśnie oliwa i dodatki lub zioła ukrywają słabej jakości pomidory.

Na naszej desce nic nie pojawia się przypadkiem, dwa rodzaje prosciutto – cotto i crudo, dwa rodzaje salami – neapolitańskie i z Mediolanu, guanciale, pancetta a za ladą czekała jeszcze nduja i dochodząca w solance słonina Lardo di marmo oklejona gruboziarnistą solą. Wszystko co najlepsze we Włoszech zebrane z każdego regionu i skondensowane na jednej desce. I to nie koniec! Dostaliśmy jeszcze wspomniane oliwki, pomidory, kapary, friarielli czyli rodzaj neapolitańskiego brokułu. Do tego kanapeczki z pastą ze ścieranego karczocha i drugie z marynowaną czerwoną cykorią. Do tego 20-miesięczny grana padano i dwa inne sery (Asiago DOP i w winie Raboso). Małą, ale przepyszną wisienką na tym daniu była mostarda - konfitura z dyni z szafranem i esencją z gorczycy.

Słonina (Lardo di marmo) w solance i soli gruboziarnistej

Stół uginał się od pyszności. Jednak najważniejsze z tego wszystkiego jest podejście i obsługa. Między jednym a drugim kęsem mieliśmy okazję porozmawiać i posłuchać historii każdej szynki, sera, regionu, ludzi którzy stoją za tymi produktami. Historii które przenoszą w czasie i przestrzeni i kawałek po kawałku przenoszą Cię na słoneczne ulice Włoch.

Tutaj nie przychodzisz po prostu zamówić i zjeść. Jedzenie zmusza do posiedzenia, wino zmusza do zwolnienia myśli a obsługa zachęca do rozmowy o jedzeniu i o życiu. W końcu jedno bez drugiego nie chodzi. Zazdroszczę Włochom tych długich leniwych wieczorów na szklanką wina i z widelcem w dłoni. Tym bardziej cieszę się że takie miejsce powstało w Warszawie.

RODZINNY INTERES

Dolci też są dużą czcionką wymienione w karcie, zarówno Panna Cotta która jest robiona w domu przez mamę Marcina (8 pln), Tiramisu przez jego żonę (12pln) a małe przekąskowe słodycze kupowane są w włoskiej cukierni w centrum – La Bomboniera. Dużych deserów nie spróbowaliśmy bo akurat się skończyły, więc jak domyślacie się do Prosciutteria Powiśle wrócimy z pewnością. Małe dolci były tak dobre, że po wyjściu z obiadu pojechaliśmy do centrum dokupić jeszcze cannoli i cassata siciliana (ciasto pieczone na kruchym spodzie z serem ricotta i czekoladą).

Mini Dolci i kawa ;)

Mnóstwo wiedzy, serca i przeświadczenie że jedzenie musi nie tylko karmić ale również łączyć pomiędzy pokoleniami i kulturami – takiego miejsca jeszcze tu w Warszawie nie było i dopiero teraz zrozumiałem jak bardzo go brakowało.

Zakładając knajpę, można mieć pomysł na lokal i jedzenie i po prostu zacząć je podawać. Są pasjonaci – podróżnicy, którzy w tym celu objeżdżają pół świata żeby sprowadzić do nas egzotyczne kuchnie lub przerabiać i łączyć je na różne oryginalne sposoby. Prosciutteria Powiśle robi jeszcze jeden krok, cegła po cegle i szynka po szynce przywożąc nam nie tylko kuchnię, ale cały kraj do swojego lokalu.

Kuba i Marcin

Prosciutteria Powiśle,

Solec 85, Warszawa

31 grudnia 2018

Recenzja Trattoria Oro di Napoli – Włoch zagubiony w Polsce

przez Kuba 2 grudnia 2018

Autor: Kuba

Łatwo się pisze o miejscach cudownych. Gdzie dobry jakościowo składnik spotyka się z szefem kuchni, lub zwykłym pasjonatem, o złotych dłoniach i umyśle geniusza. Kiedy z kuchni wychodzą rarytasy które wyglądają i smakują jak dzieła sztuki. Z drugiej strony łatwo też się pisze o miejscach słabych bo Polacy to mistrzowie czepialstwa i narzekania. A jeszcze jak gdzieś znajdziemy przysłowiowy (bądź fizyczny) włos, to już sucha nitka z recenzji nie zostanie. Tak chętnie te jedynki na profilach wystawiamy, że aż sam Zuckerberg je z fejsbuka zlikwidował ;)

A co zrobić kiedy jedno miejsce zabiera mnie z jednej skrajności w drugą?

Lasagne

POLSKIE LITTLE ITALY

W anno domini 2018 polskiej gastronomii i foodie blogów dużo mówi się o autentyczności kuchni. Głownie przez pryzmat kuchni azjatyckiej gdzie kiedyś trudno było o składnik. Gdzie smaki były bardzo obce kulturowo i polskie języki nieprzystosowane były do tych uderzeń gorąca z chili, słonych sosów sojowych, aromatów sosów rybnych i kwasoty limonek i trawy cytrynowej.

Szybko jednak przyjezdni przedsiębiorcy przerabiali swoją kuchnię tak, żeby do gustów się dostosować a trudne i drogie składniki zamieniać na te dostępne na miejscu. W jakiś sposób ten swoisty folklor się zadomowił i został w kraju nad Wisłą. Mam wrażenie, może mylnie, że w innych krajach łatwiej było imigrantom swoją kulturowość zachować. Nowy Jork do tej pory ma swoje sławne Chinatown czy Little Italy. No i jasne, że u nas jest Bakalarska albo Wólka Kosowska, ale jakoś nie widzę zbyt dużo włoskich dzielnic w Warszawie ;)

Bez zagłębiania się w historię napiszę jeszcze tylko, że gdzieś to „przerabiane” jedzenie z nami zostało i nie chcę go przesadnie hejtować – w końcu każdy ma prawo na taki biznes jaki chce i rynek będzie to weryfikować, czy mi się to podoba czy nie.

NIE UPRZEDZAJMY FAKTÓW...

Tagliatelle prosciutto e rucola

Bo z takim nastawieniem dopiero wyszedłem z Trattoria Oro di Napoli. Ta niepozorna knajpa znajduje się na trasie wylotowej z Warszawy, dokładnie w Łomiankach przy ul. Kolejowej. Z zewnątrz nie zwraca na siebie uwagi i gdyby nie polecenie znajomych to bym tu prawdopodobnie nie trafił. Jednak ta cecha przekuta jest w sukces przez prowadzącego Trattorię Włocha. Jest domowo, goście przychodzą całymi rodzinami, a drzwi co chwilę otwierają się i wychodzi przez nie zadowolony klient z pizzą.

Z rzeczy technicznych to po pierwsze, tak mają piec opalany drewnem z prawdziwego zdarzenia, podają makarony a w menu jest też sporo owoców morza (w tym typowo polskich ryb). Tutaj zaczyna się to rozstrojenie, bo z jednej strony wystrój przypomina bary mleczne z późnych lat 90-tych. Z drugiej strony mamy tu dużo prawdziwie włoskiej oliwy, roznoszący się zapach rosnącego ciasta, a w rogu lokalu stoi paleta worków z mąką i ogromnych puszek sosu pomidorowego. Nie wszystkim się tu spodoba – ja byłem mocno zmieszany. Lubię jak miejsca przejmują charakter właściciela lub mają tematyczny zamysł, ale tutaj jest tak trochę nieprzemyślanie i mimochodem.

DLA JEDZENIA TU PRZYSZLIŚMY

Wieć zajmijmy się jedzeniem. Zamówiliśmy dwie różne pizze i dwa różne makarony. Znów podział, znów skrajnie. Lasagna (30 pln) jest zapiekana i podana w fajnym żaroodpornym naczyniu. Porcja duża, sycąca i nie oszczędzają ani na mięsie, ani na serze, ani na makaronie. Nie jest to najlepsza lasagna jaką jadłem ale wyszła porządnie, no może trochę by ten sos pomidorowy podkręcić? Chociaż powiedzmy sobie szczerze, to było takie domowe, babcine danie. Do tego tagliatelle prosciutto e rucola (30 pln). Mało składników, prosta kompozycja – oryginalny sposób podania bo jeszcze takiego nie widziałem ;) No nie wygląda to ale smakuje – chcę powiedzieć prosto i włosko bo zjadamy ze smakiem. Może ten makaron dla mnie trochę za bardzo al dente ale to już piszę tak mocno personalnie więc nie przejmujcie się za bardzo ;)

Margharita weszła jak złoto!

PRAWDZIWE ZŁOTO

Po drugiej stronie stołu odnajdujemy klejnoty w koronie Oro di Napoli – Pizza! Zamawiamy również dwie sztuki, klasyczną i podkręconą Margheritę DOP (22 pln) z sosem pomidorowym, bazylią i mozarellą di bufala, oraz klasyczną Prosciutto Crudo (28 pln) z tym samym sosem, normalną mozzarellą, prosciutto crudo i rukolą. Ta druga pizza to chyba najczęściej zamawiany przez Anetę placek :)

Obie pizze, jak sugeruje nazwa trattorii, są robione w stylu neapolitańskim. Do tego prawilnie w piecu opalanym drewnem. Ciasto jest zrobione idealnie, nie czuć drożdżami, środek jest miękki, brzegi potężne. Mogłyby być trochę bardziej napuszone ale i tak pizzy daję solidne 10/10. Myślę, że spokojnie można tu konkurować z najlepszymi w Warszawie, a nawet pokusiłbym się o jakieś porównanie z Poznańską Frontierą... Ponoć we Wrocławiu dają najlepsze placki a’la Napoli ale w chwili pisania tekstu jeszcze nie zdążyłem się przekonać.

Desery również zamawiamy dwa. Tiramisu (15 pln) i domowo robione cannoli (15 pln). Pierwsze bardzo smaczne, nie oszukują i robią jak włoska babcia przykazała na mascarpone i z jajek a to zawsze na plus. Do tego nie tak mocno kawowe i nie przesłodzone więc same plusy. Cannoli to rzadsza pozycja w knajpach, aczkolwiek w cukierniach zdarza się spotkać. Poziomem nie odstawały tiramisu a jedyne czepialstwo jakie mamy to temperatura. Jak dowiedzieliśmy się od naszej kelnerki, farsz z ricotty jest trzymany w zamrażarce a tuż przed podaniem nabijany w rurki. Sprawia to, że całość jest dość zimna. Przetrzymanie chwilę przed podaniem odtaja ser i mogą się tu ustawiać kolejki!

Tiramisu z górnej warszawskiej półki

Pozytywnie zaskakujące cannoli

HAWAJSKA Z JAKIM SOSEM?

Cały czas nie wiem jak tu ładnie spiąć tę recenzję... Bo menu jest zdecydowanie za długie i momentami mało włoskie. Bo podają hawajską, co do której nigdy nie dojdę kto wymyślił ten „twór”. Bo na stronie z pizzami można sobie domówić sosu... Jedni powiedzą że się czepiam tego ananasa, tych sosów, ale przeglądając ofertę stwierdzam, że w codzienności pracy gdzieś te Włochy się tu zgubiły.

Widać, że tu potrafią we włoskie jedzenie, ale to chyba my, klienci, nie dorośliśmy do prostoty tej kuchni - i za bardzo na kuchni uwierzono w maksymę „klient ma zawsze rację”. Bo nie zawsze i nie wszędzie. Oczywiście polecamy Wam tu zjeść, tylko czytajcie uważnie i między wierszami. A za Trattoria Oro di Napoli trzymamy mocno kciuki.

Za powrót do korzeni :)

Trattoria Oro di Napoli – Kolejowa 144, Łomianki

2 grudnia 2018

Recenzja Posypane – dom z makaronu!

przez Kuba 14 października 2018

Autor: Kuba

Jest coś w makaronie. Zresztą Polska jest „mącznym krajem”. Tylko u nas to bardziej przyziemnie – kopytka, ziacierki. Bardziej pracowici robią pierogi. Mało jednak u nas w domach domowego makaronu. Włosi słyną ze swojej pasty, na wschodzie też od wieków potrafią w udon czy lamian (to ten do ramenów).

Może to właśnie dlatego tak dobrze przyjmuje się u nas spaghetti, już mniejsza czy pod nazwą „al ragu” czy „po bolońsku”, nie będziemy takimi purystami. Ważne żeby było smacznie. I właśnie z nadziejami na pyszne popołudnie zajrzeliśmy do Posypane. Nowego miejsca otwartego przy ulicy Hożej 43/49.

DOM MAKARONU

Zdaję sobie sprawę że często zaczynamy recenzje od wyglądu knajp. Zazwyczaj miejsca prezentują się ładnie. Jednak to co zobaczyłem w Posypane dopiero załechtało moje poczucie estetyki! Świetnie dobrana kolorystyka, nowoczesne wnętrze, ozdoby, podział dużej sali na mniejsze „przestrzenie”. Powoli zakochuję się w neonach (jak jeden znany polski jutuber ;) ) i mapach w antyramach. Od teraz będę też ostrożniejszy w ocenie wystroju, bo najzwyczajniej w świecie poprzeczka została właśnie podniesiona i to całkiem sporo!

Głowna sala Posypane

W menu na pierwszym miejscu oczywiście makarony, co rzuca się w oczy. Tym bardziej że strona facebook’owa Posypane aż grzmi od maszyn od makaronu, dodatków i sypanej mąki właśnie. Zaczynamy jednak od przystawek i wina. Włochy kojarzą nam się z prostymi, broniącymi się swoim smakiem składnikami – zamawiamy burratę (33 pln) podawaną z arbuzem, melonem, miętą, bazylią i cytrynowym sosem. Ser wyśmienity, zazwyczaj jem go tylko z oliwą, więc dodatki trochę mnie zaskoczyły. Nie było źle ale mimo wszystko sam ser by wystarczył. Trochę za dużo tu owoców, które akurat nam nie do końca pasowały. W rozmowie z kelnerem dowiedzieliśmy się że przystawka ta dzieli klientów, choć i dla samego sera warto zamawiać :)

Do tego dobraliśmy ricottę (18 pln) z warzywami. W roli drugoplanowej świeże i marynowane warzywa które tutaj pasowały lepiej. Sam ser również wysokiej jakości, mogłoby go być trochę więcej, ale za tę cenę zdecydowana szkolna piątka. Mimo że niepozornie to wygląda w menu, zamawiajcie w ciemno! Ja przełamałem te wegetariańskie eskapady koleżanek zamawiając tatara z wołowiny (32 pln), z majonezem anchois, marynowanym kalafiorem i pietruszką. Tatar już zrobiony z dodatkami – co ja osobiście oceniam na plus. Są zawsze głosy narzekania, że „sam chcę sobie wymieszać jak lubię”, ale tu dostajemy gotowe danie które jest interpretacją kuchni i jej szefa. Interpretacją dla mnie udaną, bo wyglądał ładnie, smakował świetnie, a dodatki kalafiora i majonezu były cudne. Również zamawiajcie w ciemno – egzamin na przystawki zdany!

Ricotta

Tatar

WINO A WŁOCHY, WŁOCHY A WINO!

Co spodobało nam się w Posypane, a co ciągle raczkuje u nas (w porównaniu do np. Włoch czy Hiszpanii), to wino na karafki. Szczególnie te które jest podpisane domowe (hiszp. „de la casa” / wł. „della casa). Tutaj może nie jest tak dosłownie nazwane, ale spełnia swoją funkcję – proste i tanie, dopełniające posiłek. Nie jest to ten poziom co w opisywanym przez nas Superiore, ale szanujemy i jedno i drugie podejście do zadania! Dyskusja przy winie o winie wyciągneła z nas jeszcze jeden temat:

„Czym powinna charakteryzować się włoska knajpa?”. Co decyduje o jej „włoskości”? Niby proste, a jednak przy głębszym zastanowieniu się możecie popaść w wątpliwości. Czy włoska ma mieć typowo włoskie dania, czy wolno jej zaszaleć. Czy wystrój musi obezwładniać nas czerwienią pomidorów i zielenią bazylii. A może właściciel ma być Włochem i domowo gotować. Zostawię Was na moment z tymi przemyśleniami a przejdę do dań głównych.

Papardelle

Zamówiliśmy trzy różne rodzaje makaronów – Tagliatelle Ragu (34 pln) z łopatką cielęcą; Pappardelle z grzybami (32 pln); Ravioli z pieczonym ziemniakiem i kozim serem (26 pln). Na start powiem – baaardzo dobre! Makaron wykonany świetnie, trochę grubszy niż zazwyczaj w miejscach z domową pastą. Wszystkie rodzaje ugotowane w punkt, ravioli rozpływające się na ustach. Sosy do wszystkich trzech aromatyczne i mocne w smaku.

Na wyróżnienie zasługuje mięciutka łopatka jagnięca w tagliatelle i podsmazona pancetta wysypana na ravioli. Tych ostatnich było naprawdę sporo jak na danie tego typu, a nie jest to częste. W ogóle porcje były spore i choć ogółem nie jest w Posypane tanio, widząc talerz doskonale wiemy za co płacimy. Jest tu skrupulatnie dobrany składnik, pieczołowicie obrobiony i jest go dużo.

Tagliatelle

Tercet przystawkowy :)

A TERAZ ZATRZYMUJCIE MŁYNY

Dochodzimy więc do punktu w którym zaprzeczę sam sobię. Jest jedna rzecz która zastanawia i podważa sens ostatniego zdania z poprzedniego akapitu. CARBONARA. ZE. ŚMIETANĄ.

Mimo mojej całej przychylności temu miejscu i wszystkim przychylnym słowom nie mogliśmy przejść obojętnie koło tej pozycji. Była to pierwsza rzecz na którą uwagę zwróciła Aneta. Chciała wręcz carbonarę zamówić ale tego nie zrobiła, właśnie przez ten składnik. Ja rozumiem że każdy może jak chce, że nawyki, regiony, interpretacje, dewiacje. Ale proszę nam tę śmietanę wyrzucić, już, pronto! :)

Uff, jeśli jeszcze nie wyłączyliście, a mam nadzieję że nie, to przejdźmy do tego co misie lubią najbardziej – desery. Karta jest enigmatyczna, bo „zapytajcie kelnera” i „12 pln”. Polubiliśmy naszego kelnera, a polubiliśmy go bardziej kiedy powiedział że na kuchni właśnie kończą piec sernik :) Do tego jabłecznik. Jak z głównymi daniami porcje solidne, smaki dobre. Nie ma tutaj orgazmów na podniebieniu, jest słodko, jest swojsko, jest smacznie.

Serniczor

PAMIĘTACIE O PRZEMYŚLENIACH?

No właśnie my zapamiętalismy. O ile tatar jest również włoską potrawą, co nie wszyscy wiedzą, to np. jabłecznik jest już bardziej nasz, wiślany. Nie jest to jakkolwiek przytyk do miejsca, a wręcz pochwała, bo lubimy jak jedzenie zmusza nas do dyskusji i myślenia.

Czy Posypane jest włoską knajpą? Może nie do końca, ale na pewno jest domem dobrego makaronu.

Czy Posypane jest najlepszą makaroniarnią w Warszawie? Dla nas jeszcze nie, ale mają naprawdę duże szanse.

Posypane, Hoża 43/49, Warszawa

Wyszliśmy zadowoleni i wrócimy po jeszcze. A wy idźcie się zadowolić ;) I podajcie dalej ten wpis!!

14 października 2018

Recenzja Quattro Piatti – magiczna liczba cztery!

przez Aneta 7 października 2018

Autor: Aneta

Ostatnio w Warszawie powstaje, co i rusz, nowa knajpa z włoskimi smakami. Troszkę to dziwi, bo ostatnie lata należą zdecydowanie do kuchni azjatyckiej. Niemniej kuchnia włoska jest w Polsce bardzo lubiana, a restauracji włoskich w Warszawie jest naprawdę sporo. W większości przypadków są to jednak miejsca, które co najwyżej inspirują się kuchnią z półwyspu apenińskiego.

NIE BAR, NIE KNAJPA, NIE RESTAURACJA - OSTERIA

Dlatego nowe miejsca cieszą mnie bardzo, ale i łatwo rozczarowują. Z Quattro Piatti było jednak zupełnie inaczej. Od razu poczułam, że to miejsce będzie bardzo włoskie i koniecznie muszę je odwiedzić. Myślę, że przyczyniła się do tego ta notka na fanpage’u knajpy:

„Osteria to nie bar, nie bistro, nie tawerna, nie restauracja, choć z każdym z nich ma oczywiście elementy wspólne.
Osteria [po włosku wymawia się z akcentem na „e” - oste’ria) pierwotnie określała miejsce, w którym podawano wino i proste przekąski. Później oferta miejsc tego typu zaczęła się stopniowo poszerzać, niemniej elementami charakterystycznymi osterii pozostają: krótka karta, z naciskiem na proste (oczywiście włoskie) dania robione na miejscu ze świeżych produktów, nieformalna atmosfera, a także demokratyczne ceny. Taka właśnie jest nasz l’osteria dei Quattro Piatti.”

Takie miejsca były przeze mnie najczęściej wybierane we Włoszech i takich też najbardziej mi brakuje w Warszawie. Proste menu, najlepsze produkty a do tego cena, która pozwoli jeść nie tylko od wielkiego święta.

Antipasti ;)

Tym razem wybrałam się tam bez Kuby, który wiernie towarzyszy mi w każdych włoskich wojażach. Dzięki temu nie będzie to moja ostatnia wizyta. Muszę go tam koniecznie zaprowadzić! To, co wyróżnia to miejsce, to właśnie klimat i pyszne jedzenie. Wchodzimy do niewielkiej knajpy, przytulnie urządzonej a do tego niezwykle jasnej.

CZTERY DANIA

Menu jest faktycznie niezbyt długie, każde danie jest napisane zarówno po włosku, jak i po polsku. W każdej sekcji znajdują się cztery dania, czyli dokładnie tak jak sugeruje nazwa miejsca - Quattro Piatti (tłum. cztery potrawy). W pierwszej części znajdziemy trochę nietypowe antipasti. Nie znajdziemy tu popularnej deski wędlin, czy bruschetty. Kucharz postawił zdecydowanie na mniej znane specjały. My decydujemy się na Idee Vegetali (28 zł), w której skład wchodzą tortino z ricotty z sałatką ze szpinakiem i parmezanem, bakłażan smażony z pomidorami, krem z bakłażanów, kruchy parmezan i świeże oregano, cukinia w trzech konsystencjach z orzeszkami pinii i świeżymi pomidorkami oraz krem z mozzarelli z orzechami włoskimi.

Do tego domowej roboty chlebek, wypiekany na miejscu. Jedynym minusem był krem z mozzarelli, którego było naprawdę niewiele, a że zamówiłyśmy te danie na 3 osoby to trudno było się nim całkowicie nasycić. Poza tym było naprawdę smacznie i nie mogłam się doczekać kolejnych dań. W pozostałych „kompozycjach przystawkowych” możemy znaleźć między innymi takie dania jak polenta, słonina czy kalmary.

Papardelle

KUCHNIA WIELU REGIONÓW

Urzekło mnie wypisanie przy daniach regionów, z których pochodzą potrawy. Włochy nie należą do małego kraju. Podzielone są na 20 regionów, w których kuchnie się od siebie diametralnie różnią. Zupełnie inne potrawy są popularne na północy a inne na południu. Co więcej, ta sama potrawa, a nawet typ makaronu potrafi mieć więcej niż jedną nazwę! Osteria dei Quattro Piatti nie opiera się na jednym regionie Włoch a czerpie z każdego po trochu. Dzięki kucharzowi Enzo Saccomani mamy możliwość poznać wszystkie te dobra na raz. :)

Po przystawkach ja decyduję się na domowo wyrabiane makarony, a moje koleżanki na pizze. Makaronów do wyboru mamy, jak możecie się domyślać, cztery pozycje. W tym ravioli, które uwielbiam, ale tym razem się zdecydowałam na papardelle z ragu z kiełbaską duszoną w winie, pieczarkami oraz z kremem z pieczarek i parmezanem (24 zł). Najmniej instagramowe danie w życiu :). Niemniej w smaku naprawdę bardzo dobre. Makaron był bardzo cieniutki, bez wątpienia domowy, do tego przepyszne mięso z kiełbaski i krem pieczarkowy. Danie z regionu Toskanii, więc nie mogłam koło niego przejść obojętnie.

CZTERY MAGICZNĄ CYFRĄ

Pizze są podzielone na cztery kategorie, a w każdej kategorii cztery rodzaje placków - jakże by mogło być inaczej! Znajdziemy tutaj pizze klasyczne, wegetariańskie, z owocami morza oraz mięsne. Moje koleżanki decydują się na Salsiccia e patate (26 zł), czyli wersja z kiełbaską, ziemniakami oraz rozmarynem oraz na San Daniele e burrata (29 zł), z prosciutto crudo oraz burratą.

Pizza numero uno

Pierwsza z ziemniakami robi na mnie ogromne wrażenie, takiego połączenia jeszcze nie jadłam i wiem, że chcę spróbować więcej. Ten rozmaryn genialnie się komponuje! Druga wersja to taka moja klasyka, przy czym jest to tak pyszne połączenie, że nigdy nie mogę przejść koło niego obojętnie. Samo ciasto jest puszyste na brzegach, środek jest cieniutki, nie tak lejący jak w wersji neapolitańskiej, ale pomimo tych moich południowo-włoskich preferencji jest to naprawdę świetna pizza. W moim odczuciu zawsze żałuję, że tak mało miejsc decyduje się na piec kamienny, bo dodaje on pizzy tej kropki nad i. Bez wątpienia jednak wrócę tam jeszcze na pizzę, żeby uplasować to miejsce na liście moich ulubionych pizzerii w Warszawie.

Pizza numero due

CZEKAM Z NIECIERPLIWOŚCIĄ NA DESERY…

Bo te jeszcze nie zawitały w karcie. Myślę, że to będzie cudowne wykończenie miejsca. Z racji, że większość smaków nie jest tu zupełnie oczywista, jeśli chodzi o postrzeganie kuchni włoskiej, liczę na jakieś mniej znane desery. Jak przystało na włoską osterię, nie braknie też włoskich win, ja tym razem zdecydowałam się na prosecco.

Powrót do tej niewielkiej osterii jest więcej niż pewny. Po pierwsze, żeby dogłębnie przyjrzeć się pizzy, a po drugie na desery. Miejsce ma ogromny potencjał i mam nadzieję, że nie straci nic ze swojej włoskości, bo tej często brakuje mi w Warszawie. Trzymam ogromnie kciuki za Quattro Piatti!

7 października 2018

Recenzja Supperlardo

przez Kuba 19 sierpnia 2018

Autor: Kuba

Jakiś czas temu pisałem o food-truckach że lubię je za specjalizację. Mają krótkie menu (poniekąd muszą przez brak miejsca), więc dopracowują wykonanie do perfekcji. Często niemal z mechaniczną precyzją i powtarzalnością. Przez to, że sporo wozów zaczyna się przekształcać w knajpy, bary i inne gastro – koncepty (modne słowo!), również takie miejsca kontynuują trend krótkiego i dopracowanego menu.

MIĘSNY CZY POCZTA?

Podobnie ma się rzecz z Supperlardo, aczkolwiek nie przekształciło czterech kółek na lokal, to nadal jest to specjalizacja przez wielkie S. Ich konikiem jest mięso. Widać to na jednostronnym, wielkości a5 menu, czuć w zapachach dochodzących z minimalistycznej kuchni – aneksu kuchennego wręcz. Widać ze stojącej poza kuchnią krajalnicy do mięsa, lodówek wypełnionych sezonowanymi specjałami. Przychodzimy tu przed dwudziestą, na menu wieczorne. Musicie bowiem wiedzieć, że zazwyczaj Supperlardo otwarte jest w tygodniu między 11-16. W ciągu dnia podają tu kanapki, a relacje paru blogerów skłaniały mnie do wzięcia dnia wolnego tylko po to żeby tu przyjść i zjeść. Całe szczęście są nowe godziny otwarcia w piątki i soboty (chyba), więc nam, korpoludkom, łatwiej zarezerwować miejsce :)

Wchodząc widzisz taką krajalnicę i wiesz, że tu się nie cackają z mięskiem!

Miałem pewne obawy przychodząc tu, bo to miejsce należy do tych samych właścicieli Mąki i Wody. Zasłużonego lokalu o którym pisałem recenzję TUTAJ, gdzie ząb czasu nadgryzł umiejętności. Mam jednak wrażenie że zabrano z Mąki całe doświadczenie i zęby zjedzone na prowadzeniu restauracji, dodano to co polska w mięsie ma najlepsze, a suma składników przerosła najśmielsze oczekiwania. Odpowiedzmy zatem na pytanie...

WYPAD DO SALUMERII

Czytając pierwszą pozycję z menu – selekcję wędlin i chleba wypiekanego na miejscu (20pln /os) wiem już na co się nastawiać. Nie szukajcie tu wyłącznie warzywnych sałat. Wegetarianina zaś spróbujemy przekonać świetnie wykonanymi składnikami. W selekcji znajduje się m.in salami z mangalicy z czarnym pieprzem, schab z mangalicy, szynka opiekana albo dojrzewająca karkówka. Wszystkie pozycje pokrojone klasycznie w cienkie plastry. Delikatne mięsa nad którymi myślano i pracowano dniami i nocami. Świetne jakościowo, każde o swoim własnym smaku. Zakochałem się od pierwszego wejrzenia.

Wędlinki z Salumerii ;)

Również chleb, wypiekany na miejscu, nosi ślady doświadczenia piekarzy, możliwe że to doświadczenie również wyjęte z Mąki. Ten który jedliśmy podejrzewamy o zakwas, do tego miękki, ciężki i gęsty w środku o ciemnej i chrupkiej skórce. Podany z, jak dopytalismy kelnera, włoskim masłem. Charakterystyczna konsystencja, bardzo kremowa, śmietanowa i delikatny smak. Często się narzeka na czekadełko z chleba i masła, jednak gdyby podawano je tak jak w Supperlardo do wędlin, mógłbym się tym zajadać nie jedząc nic innego.

Ten początek kolacji przypomniał mi podróż do włoch, gdzie przy prawie każdej Salumerii (po włosku to „sklep z wędlinami”) można było zakupić regionalne specjały. A ścianę w ścianę, często tych samych właścicieli, była knajpa w której przy karafce wina można było tymi specjałami się zajadać. Supperlardo nie szuka na siłę włoskich klimatów, ale pierwsze wrażenie było podobne. Mimo to knajpa wieczorem było bardzo intymna, żaluzje w oknach przysłonięte, i chociaż stoliki są upakowane gęsto na małej przestrzeni to można tu przyjść we dwoje na romantyczną randkę. Do tego goście zachęcani są do dzielenia się jedzeniem i powolnego smakowania kolejnych pozycji szykowanych przez kucharzy.

O i takie chlebki mieli, wzięliśmy jeden do domu! :)

Obsługiwani byliśmy nienagannie, nasz kelner wykazywał się raz po raz wiedzą na temat tego co podaje, z czego i z czym było zrobione. Kiedy kończyliśmy, po krótkiej chwili dostawaliśmy kolejne porcje. Zresztą o takim trybie „degustacji” zostaliśmy poinformowani na samym początku zamawiania. No dobra, jeśli myśleliście że tylko „deską mięs” będę się zachwycać, to co dostaliśmy potem totalnie rozwaliło nam kubki smakowe. Jedziemy!

MENU DEGUSTACYJNE i KANAPKA Z KURCZAKIEM

To co w poprzednich akapitach to były pierwsze i proste skojarzenia. Kolejne przystawki i dania co chwilę podnosiły poprzeczkę jakości i dopełniały obrazu Supperlardo. Zamówiliśmy szaszłyk yakitori z jagnięciny w sosie XO (15 pln) i kanapkę ze smażonym udkiem kurczaka (30 pln). Poznajesz, że jesteś w restauracji przez poważne ‘R’, kiedy w tej cenie dostajesz jeden szaszłyk z paroma kawałkami mięsa. Akceptujemy ten fakt i przechodzimy do jedzenia.

Szaszłyczek z więgielków

Przy okazji musiałem się kulinarnie dokształcić. XO to nie jest tekst z serialu „Plotkara”, ktoś pamięta taki serial jeszcze? XO to sos, w której umaczana jest jagnięcina. Ostry, z rybnym zapachem i posmakiem oraz mocą koniaku. Ciekawe to połączenie takich smaków ale pasuje mi jak mało co! Przenika się to na języku a mięso jest mięciutkie i delikatne wewnątrz. Warto dodać, że tradycyjne yakitori jest grillowane bezpośrednio na węglach, aby dym powstający z parowania tłuszczu dodatkowo okadzał mięso. Na fanpejdżu Supperlardo znalazłem zdjęcia które pokazują taki widok, dorzucam plus za wykonanie.

No i ta kanapka...

Dalej była kanapka z kurczakiem. Takie rzeczy widzieliście jak jedliśmy w Kurze, ale tutaj podanie i okoliczności wskazują na wykwintność nawet w czymś tak prostym. Słodka ziemniaczana bułka wewnątrz wysmarowana wątróbką z kurczaka , w środku kalarepa w chili, ostry sos Valentina i kwaśne pikle. Nie ukrywam że nie będę zadowolony z tego co zaraz napiszę, ale kanapka smakiem konkuruje z tymi podawanymi na Nowolipkach. Zupełnie inna a tak podobna!

AKTOR PIERWSZO- I DRUGOPLANOWY

Kolejne małe talerze przychodzą na stół. Drugi akt kolacji. Terrina wieprzowa ze śliwkami (20 pln), oraz kiełbasa jagnięca podawana z pieczoną papryką, cebulką i dżemem paprykowym (30 pln). O ile ta pierwsza była bez zarzutu zrobiona technicznie, tak jak reszta dań, to nie powaliła i schowała się w cieniu kiełbasy. Trochę jak drugoplanowy aktor w hollywoodzkiej mega-produkcji. Bez niego film nie byłby taki dobry, jednak wychodząc z kina zachwycasz się czymś innym. Czymś co scenarzysta i reżyser uwypuklił podczas projekcji.

Ale te kolory grają, a oczy jedzą!

Tym czymś była kiełbasa jagnięca i podany do niej dżem paprykowy. To co dostaliśmy na talerzyku, zapakowane w małym flaku było całkowitym przeciwieństwem kiełbas które kupicie w sklepach i marketach. Muszę powiedzieć, że głupio mi się nawet pisze to porównanie, biorąc pod uwagę że Supperlardo podało jakieś 150% mięsa w mięsie. Zbita, doprawiona ziołami które tylko uwypuklały smak mięsa. Do tego ten dżem, który oszukuje konsystencją żelatyny. Masz wrażenie że poczujesz coś słodkiego na języku właśnie w momencie kiedy atakuje mocna najczerwieńsza z czerwonych papryka.

ŚWINKA I ŚWINIA

Wchodzimy do kulminacji. Scena zamiera, bohater przeżywa katharsis. Tak i my. Tu mieliśmy skończyć zamawianie ale ... W tym miejscu znają się na mięsie, a na dodatek w menu mieli Porchette. Po prostu nie mogliśmy sobie odmówić. Porchetta to tradycyjnie włoskie mięso wieprzowe. Tłuste, bez kości, wypychane czosnkiem, rozmarynem i innymi ziołami. Pieczone w piekarniku godzinami aby wydobyć ten smak zawarty w tłuszczu. Na talerzu dostajemy wycinek tej dobroci z kuchni, jednak wystarcza spokojnie na naszą dwójkę (cena 100 pln/2os). Chociaż przy tej ilości dań spokojnie podzielilibyśmy się nią nawet na cztery osoby :)

Aktor drugoplanowy - terrina

Łojezu jakie do było dobre. To była kwintesencja całego wieczoru i tego jak z szacunkiem i rozumem podejść do mięsa! Mięso płynnie przechodziło od galaretowatego tłuszczu z mięsem, do dobrze wypieczonego (ale nie suchego!) schabu. Biorę kęs do ust, zamykam oczy i widzę te dopieszczone na polu zwierzęta. Tu nie chodzi tylko o smak, ale o wyciekający razem z tłuszczem szacunek do produktu. Już prawie zapomniałem wspomnieć, że na bok wzięliśmy młode ziemniaki confit (15 pln), które idealnie służyły do zbierania gęstej śmietany w której były moczone (creme fraiche), oraz do zbierania sosu i tłuszczyku po mięsie ;)

Klejnot w koronie - Porchetta z brzoskwinią

CENA I JAKOŚĆ

Wyszliśmy zadowoleni, najedzeni, a jak wspomniałem, wychodząc zakupiliśmy trochę mięsa i chleba do domu :) Całość kolacji wyszła nam drogo, bo razem z napojami zapłaciliśmy ok. 250 pln. Jest to wysoka kwota, na którą nie stać nas „na codzień”. Jednak jest to kwota całkowicie uzasadniona jak na kulinarne orgazmy które nam Supperlardo zaserwowało.

A tak wyglądają dojrzewając, chciałoby się zabrać do domu ;)

Wracając ul. Chmielną do domu zastanawialiśmy się skąd pomysł na te „przedpremierowe” godziny pracy. Czy to specjalnie, aby niewielu tu zjadło, a mimo to zrobiło się głośno? Przemyślany zabieg marketingowy? Niezależnie od powodu, dzwońcie, piszcie, rezerwujcie. To miejsce zaraz przeżyje swoje pięć, jeśli nie piętnaście minut. A wtedy będą tu kolejki na dwa tygodnie do przodu.

My zjedliśmy menu wieczorne... nadal muszę wzięć urlop na dzienne. Tylko teraz to już naprawdę MUSZĘ.

AKTUALIZACJA - LISTOPAD 2018

No i udało się! Menu lunchowe sprawdzone :) Jesteśmy mega zadowoleni bo jedzenie ciągle na najwyższym poziomie. Co ważnego się zmieniło - Supperlardo działa teraz w ciągu dnia również w weekend więc zaoszczędzili mi urlopu! W ogóle to sprawdzajcie ich godziny otwarcia bo mam wrażenie że sytuacja będzie się dynamicznie zmieniać :)

Pastrami z łopatki

Spróbowaliśmy z Anetą dwóch kanapek z tym samym mięsem - wieprzowiną, chyba ta porchetta tak nam została w pamięci. Ja zjadłem pastrami wieprzowe z łopatki, do tego piklowana czerwona kapusta i musztarda (25 pln). Aneta wybrała kanapkę z żeberkiem wieprzowym, ogórkiem, marchewką piklowaną, sosem hoisin i kolendrą (30 pln). Obie kanapki zamknięte w własnoręcznie pieczonych bułkach ziemniaczanych. Co więcej, moje pastrami było bardzo grubo krojone, do tej pory ten typ kojarzył mi się z zupełnie inną fakturą i wielkością mięsa. Dzięki temu kanapka tak się nie rozpada i całkiem przyjemnie się ją pożera :)

Kanapka z żebrem

Jak możecie się domyślać - no niebo w gębie! Nic odkrywczego tu nie wymyślę, bo mięso świetnie przygotowane, dodatki przemyślane a przez to smak spójny i wyraźny. Do tego cenowo naprawdę konkurencyjnie z innymi miejscami podającymi kanapki - fajnie że dodają opcję na wynos. Co najbardziej mnie będzie dziwić (i ciekawić), to ten projekt jest o lata świetlny lepszy niż ściana-w-ścianę Mąka i Woda. To znane miejsce nas nie zachwyciło tak jak robi to Supperlardo... Zachwycać się będziemy jeszcze, bo coś czuję że to nie ostatnia aktualizacja :)

Jeśli spodobał Ci się tekst i chcesz wybrać się do Supperlardo, podaj dalej i zalajkuj dla nas! :)

Supperlardo - Chmielna 13a, Warszawa

19 sierpnia 2018

Najlepsze włoskie jedzenie w Warszawie – Ranking

przez Kuba 26 czerwca 2018

Autor: Kuba

Trochę zebrało nam się knajp przez którę się przejedliśmy. A przez to że Aneta jest wręcz fanatyczką włoskiej kuchni, zrobiliśmy dla Was kompilację najlepszego włoskiego jedzenia jakie możecie znaleźć w Warszawie .. i okolicach!

Nie ma tutaj kompromisów, są tu za to miejsca za które ręczymi kończynami. Podają wyborne jedzenie, wiedzą co i jak, potrafią zmieniać menu ciągle pozostając na tym samym wysokim poziomie. Włochy niezmiennie kojarzą się z Pizzą i makaronem, więc to właśnie takie miejsca będą królować na liście. Kolejność jest dowolna i przypadkowa, aczkolwiek może nie być taka losowa :)

Ciao a Tutti!

Prawdziwa Neapolitańska!

Jedyne miejsce z listy, które nie doczekało się jeszcze swojego wpisu. Przejedliśmy tu niejeden placek i nie raz zachwycaliśmy się tym miejscem. Do dnia dzisiejszego najlepsza neapolitańska pizza w Warszawie jaką traficie. Nie dla ludzi przyzwyczajonych do Dominos i Pizzy Hut. Bardzo dobre ciasta, dużo dodatków i ten włoski sznyt którego potrzeba do dobrej pizzy. Jest to również miejsce które udowadnia, chociaż niechętnie to przyznajemy, że nie trzeba mieć ceglanego pieca opalanego drewnem żeby zrobić dobrą pizzę :)

CuliInaria Italiana

Lokal absolutnie magiczny. Dwóch włochów, którzy przyjechali do Polski i tu zostali. Na całe szczęście! Pokazują jak powinna wyglądać domowa włoska kuchnia. Bez przepychu, bez kombinowania, jak u mamy. Tej włoskiej mamy która ekscytuje się przed telewizorem, wiesza pranie na sznurkach między kamienicami a wieczorem pije domowe wino. Nasz wpis i historia prawdziwego Tiramisu – TUTAJ

Domowe ravioli z dorszem

Figlia di Papa

Najnowsze odkrycie z tej listy. Trochę inne podejście do Włoch. Mocne nastawienie na owoce morza, które zresztą gorąco polecamy. Sezonowe produkty i doza nonszalancji i szaleństwa. To Tutaj zjedliśmy pizzę z prosciutto crudo i truskawskami. MNIAM! Okazjonalnie mają też kraby i robią przepyszne dania z makaronem. Nasz wpis o Córce tatusia – TUTAJ

Figlia słynie z owoców morza

Dziurka od Klucza

Jeśli chodzi o domowy makaron. Dopieszczony na poziomie molekuł, atomów i co tam jeszcze jest... Jest tylko jedno miejsce i to jest TO miejsce. Nie jest to do końca włoska knajpa, również nie reklamują się jako taka, ale robią najgenialniejszy makaron w mieście. Używamy ich jako punktu odniesienia. Benchmarku do innych miejsc które chwalą się dobrym makaronem. Zjecie tu m.in tagliatelle z zielonym pesto i miodem, albo królika w białej czekoladzie. Dość stałe menu i sezonowe, tzw. dniówki. Robią też rewelacyjnie dobre desery. Wpis o Dziurce – TUTAJ!

Gnocchi z grzybami domowej roboty

Cucina Povera

Do tego miejsca trzeba się kawałek przejechać z Warszawy. Nadal jest to bliżej niż na półwysep Apeniński. To miejsce o domowym charakterze, profesjonalnym podejściu do kuchni i przepyszną pizzą z sosem śliwkowym. Oprócz tego robią zarąbiste Gnudi i wiele wiele więcej! O naszych wrażeniach z biednej i smacznej kuchni przeczytacie – TUTAJ

W Cucinie zjecie przeypszne gnudi na przystawkę

Jak Wam się podoba nasza lista? Jedliście w którymś z tych miejsc? Macie swoje? Może zasługują na naszą listę. Jeśli tak myślicie to dajcie znać w komentarzach!

26 czerwca 2018

Córeczka tatusia – Recenzja Figlia di Papa

przez Kuba 17 czerwca 2018

Autor: Kuba

Nareszcie! Kolejna włoska knajpa otworzyła się w Warszawie. Wilanów, ul. Branickiego 21 na dalekim Wilanowie. Nakręceni pozytywnie zdjęciami z facebookowego fanpage’a rezerwujemy stolik i nie możemy się doczekać wyznaczonej godziny! Sztućce w dłoń!

Córeczka tatusia

To właście oznacza Figlia di Papa. Czuć tutaj dopieszczanie, ale tradycyjnie, o jedzeniu za chwilkę. Pierwsze co rzuca się w oczy zanim przyjedziecie do knajpy, to styl prowadzenia social mediów. Właściciele Figlia, podobnie jak reszta Gastrobarów w Warszawie stara się być mocno „kumplowska” z potencjalnymi klientami. Brak nadętych zdjęć i stylówek, pokazywanie rzeczy od kuchni i w biegu, prawie jakbyś tam był i przez krótki moment widział życie w restauracji. Bardzo lubię takie klimaty i takie prowadzenie. Dodatkowo jest to knajpa Włoska, gdzie taki styl dobrze wpisuje się w mentalność i kuchnię śródziemnomorską.

Mix owoców morza

Druga rzecz to dania i sezonowość. Duże nastawienie na wszelakie ryby i owoce morza, które dodatkowo nie są w kanjpie na codzień (a przynajmniej zmieniąją się bardzo często w zależności od dostępności). Sugeruje to zawsze świeże składniki i pewną naturalność w kuchni – co udało się kupić to przyrządzę i podam. Jest to szczególnie ważne przy owocach morza. Jak niejednokrotnie opisywaliśmy, krewetki, kalmary, kraby itd. są w naszym nadbałtyckim kraju importowane, więc jakość jest tu więcej niż kluczowa.

Walka z uprzedzeniami

Na przekór swoim przekonaniom i poprzednim doświadczeniom, dzięki tak a nie inaczej prowadzonej reklamie Figli, decydujemy się spróbować czegoś z owoców morza. Na przystawkę zamawiamy Fritto Misto – miks owoców morza z frytury (38 pln). W składzie talerza dostaliśmy cztery małe krewetki, jedną dużą i całe mnóstwo małych rybek które przypominały nam Boquerones (sardele) które jedliśmy w Hiszpanii. Zazwyczaj dostaje się również kalmary, ale akurat tego dnia już się skończyły. Sama frytura świeża, jakość ryb cudowna, a już w momencie ich smażenia dało się czuć w lokalu zapach morza. Ten dobry zapach, który natychmiastowo przenosi na portowe aleje Włoskich miast i smaga po twarzy słoną wodą. Malkontentom którzy powiedzą że drogo odpowiem, że porcja akurat na dwie osoby. Dodatkowo za tak dobre składniki trzeba po prostu zapłacić. Jak to mówią, wyżej dupy nie podskoczysz.

Mmmmmakaron!

To co we Włoszech najważniejsze

Skoro Włochy i knajpa i my, musieliśmy przetestować jakość tego co z tego kraju najważniejsze. Pizza i makaron. Na ten drugi wybraliśmy Gnocchetti Liguri (38 pln) – pesto, cukinia, włoski boczek i sos śmietanowy. Tutaj również mieliśmy trochę pecha, bo niestety gnochetti się skończyło, w zamian zaproponowano nam makaron Casarecce. Sos wymagał skręconego makaronu który wciągnie smak, przyprawy i śmietanę, więc i jeden i drugi doskonale się nada. Sam makaron nie jest robiony na miejscu, ale trzeba przyznać że cała potrawa smakuje wyśmienicie. Tłusty boczek który nie jest przesmażony na skwarki, idealnie połączone składniki z gęstą śmietaną, mięka i soczysta cukinia. Mają wszelkie prawo mierzyć się na makarony z naszą ulubioną Dziurką od Klucza i wylądują w naszym top 5 włoskich miejsc. Przegrywają tylko ze względu na to, że nie robią własnej pasty. Jednak życzę sobie, żeby każde miejsce z kupnym makaronem było tak dobre. Figlia dostajecie od nas zasłużoną piątkę z plusem :)

Przyszła pora na pizzę. Pod lupę bierzemy ciasto. Nie jest to „neapolitańska zupa”, ani przepieczona krucha rzymska. Kucharze znajdują fajny balans w wypieczeniu, z charakterystycznym zapachem lekko zwęglonych brzegów. Puszte i smaczne. Na pizzę wybraliśmy sezonowe dodatki a jednoczeście mały „challenge” dla naszych podniebień. Bowiem pizza Estate (37 pln) zawiera tradycyjną rukolę, prosciutto crudo oraz ... świeże truskawki!

Bardzo nas zaciekawiło to połączenie, a biorą pod uwagę smaczny spód, wszystko smakuje wyśmienicie! Crudo z melonem to już klasyk, a z truskawkami prawdziwa petarda. Słodkie i mięsiste truskawki, razem ze słoną szynką to jest właśnie to czego szukałem - mimo że o ty mnie wiedziałem przed zjedzeniem :).

Pizza z truskawkami, pół Neapolu ucieka w popłochu :)

Oczko w głowie

Na deser bierzemy to co Figlia miała w swoim weekendowym menu – mianowicie pudding ryżowy z truskawkami i miodem trzcinowym (16 pln). Ku naszemu zaskoczeniu pudding był twardy, a nie lejący się jak podobne azjatyckie desery. Na górze te same słodkie truskawki co w pizzy a dodatek miodu idealny. Pierwszy raz jadłem ten trzcinowy, których zachwycał gęstym, głębokim i palonym smakiem. Chcemy tu wrócić i spróbować deseru podawanego w tygodniu – pistacjowego tiramisu. Może być bardzo dobrze, biorąc pod uwagę jak smakował nam pudding.

Dolce

Na koniec jeszcze słowa o małym, ale istotnym detalu. Knajpy często szukają możliwości łatwego zarobku przez prowizję, zazwyczaj na napojach. W szczególności kiedy są sprowadzane/wpasowują się w klimat i region miejsca. W Figlia di Papa wypijecie wodę S.Pellegrino, popularną w warszawskich-włoskich lokalach. Bardzo fajnie, że za 0,7L butelkę płaci się tu tylko 10 pln, bo widzieliśmy już w innych miejscach ceny sięgające dwukrotnie więcej. Wolimy zapłacić dobrze za dobre jedzenie.

Na Wilanowie ktoś założył knajpę, której dogadza, dogląda i pielęgnuje. W której zjecie naprawdę świetnie i nie będziecie żałować wydanych pieniędzy. Bo właściciel traktuję lokal jak oczko w głowie, albo ... córeczkę tatusia ;)

17 czerwca 2018

Pasta czy makaron? Recenzja Pasta Restauracja.

przez Kuba 27 maja 2018

Autor: Kuba

Jeszcze żadna restauracja, bar ani knajpa, nie podzieliła nas tak jak ta restauracja z dzisiejszego wpisu. Czym charakteryzuje się dobre jedzenie, jak je zrobić i jak powinno wyglądać? Do czego potrzebne są standardy i czy powinniśmy ich przestrzegać?

Jak to ugryźć?

Dosłownie i w przenośni. Zapraszamy na recenzję Pasta Restauracja (link) na warszawskiej Pradze.

Pasta to spory lokal, dobrze ukryty w starych kamienicach przy ulicy Kamionkowskiej gdzieś pośrodku między Pragą Południe a Pragą Północ. Piętrowy budynek z zamysłem podzielony na sale (na stronie dowiemy się, że lokal mocno nastawiony jest na imprezy okolicznościowe) jest udekorowany minimalistycznie ale z pomysłem. Jednak to ogród stanowi tutaj główny powód zachwytów. Wyeksponowany, zadbany i dobrze zorganizowany. Z przyjemnością usiedliśmy przy jednym ze stolików ciesząc się ciepłym słońcem i śpiewem ptaków.

Kameralny i piękny ogródek

Rozmarzeni zamawiamy...

Menu ma dla nas parę zalet jak i wad. Po pierwsze, nazwa zobowiązuje – wyeksponowane są na karcie makarony i jest ich naprawdę dużo. Po drugie, reklamowana jako „kuchnia europejska” dla mnie zupełnie niesłusznie. Widzę tu kuchnie włoską i polską. Podkreśla to w daniach głównych m.in. sznycel lub kaczka z jabłkami. Za to w przystawkach są nasze, swojskie placki ziemniaczane (18 pln) które zamawiamy z łososiem, cukinią i śmietaną. Kuszą placuchy z kurkami, ale jest początek maja i zupełny nie-sezon – nie ryzykujemy.

Przystawki, placki i krem.

Placki okazują się wyśmienite. Dużo tartych ziemniaków, nie za tłuste, ładnie uformowane. Całe szczęście dodatki podane „na boku” więc mieszać możemy dowolnie. Surowa tarta cukinia, spora łycha śmietany i siekany łosoś. Zdecydowanie warte ceny, a dla mniejszych żarłoków do podziału na dwie osoby. Do placków zamawiamy zupę dnia (10pln), tamtego dnia był to krem z pora. Anecie obojętny, mi za to smakował. Dobrze zmiksowany, doprawiony, posypany pestkami dyni i skropiony octem balsamicznym. Ten ostatni widziałem w takiej konfiguracji pierwszy raz ale pasował jak ulał. Powiem nawet, że krem wyszedł słodki. Niestety ze względu na dużą porcję placków i szybkie podanie makaronów go nie dokończyliśmy.

Polska pasta?

Jak wspomniałem wcześniej, z głównymi daniami nie kombinowaliśmy. Pasta chwali się domowymi wyrobami, a niestety pozostałe dania z karty to taki „polski restauracyjny standard”. Znane konfiguracje które, nawet wykonane bezbłędnie, nie fascynują ani nie motywują do natychmiastowego ich zamówienia. Nie mówię że to błąd, ale nie ma co tu strzępić sztućców bez potrzeby.

Za to makaron w Paście był... Chwileczkę! Potrzymam Was jeszcze w niepewności przez moment i wrócę parę miesięcy wstecz. Musicie wiedzieć, że jeśli chodzi o makarony to poprzeczka jest postawiona naprawdę wysoko. Wzorem dla nas jest już nieśmiertelna Dziurka od klucza (link). Zachwycają nas makarony we Włoszech (link). Ciężko nas już zaskoczyć i zachwycić.

Makaron domowy

Uf, teraz mogę powiedzieć, że makaron w Paście był... <wyimaginowany werbel> dobry! Tylko tyle i aż tyle. Z jednej strony, jest to zupełnie inny makaron od tych które do tej pory jedliśmy. Na pierwszy rzut oka widać że jest przygotowywany ręcznie, w domu. Nitki przypominające tagliatelle, jednak trochę grubsze i mniej sprężyste. Z drugiej strony, momentami przypominają nasze polskie zacierki (kuchnia polsko-włoska, pamiętacie?) i dla mnie powinny być cieńsze, bardziej rozwałkowane.

Czy to dobrze, czy to źle – to nas właśnie z Anetą podzieliło. Nigdzie w internecie miejsce nie reklamuje się jako makaron w stylu włoskim, co degustując stwierdzamy że jest prawdą. Nie ma jednego stylu na makaron, który jest w teorii prosty (mało składników), a w praktyce strasznie ciężki do wykonania. Rodzaj mąki, ilość wody, długość zagniatania, dodatki, wymieniać można długo. W naszej opinii jest jeszcze trochę drogi i poprawek do ideału, ale są na niego perspektywy. Może inna mąka? Może, jak wspomniałem, bardziej rozwałkować? Napiszcie nam w komentarzach jaki jest Wasz ulubiony makaron!

A co w końcu zamówiliśmy? Ja zdecydowałem się na domowy z salami, czosnkiem, cebulą, suszonymi pomidorami i oliwą (26 pln). Salami mocno podsmażone i cienko krojone. Wychodzą z tego kruche chipsy które mi smakowały i które dodają trochę innej tekstury do całości. Dobrze doprawione, mocno wyczuwalny czosnek. Mimo dużej ilości tłustych dodatków makaron się nie rozpada, nie pływa a całość wyszła dobrze zbalansowana. Smakowało, porcja duża, dziękuję i chwalę :)

Włoskie ravioli robione przez Włocha :)

Aneta zamówiła ravioli ze szpinakiem i sosem z sera pleśniowego (22 pln). Tutaj kolejna dygresja.. Jak dowiedzieliśmy się od obsługi, Pasta ma „swojego człowieka” od którego kupują gotowe ravioli. Nie ma w tym nic złego. Wręcz przeciwnie bo makaron jest sprężysty, wypełniony po brzegi farszem i bardzo smaczny. Widać na pierwszy rzut oka, ze jest to inne ciasto niż w moim makaronie domowym. Niestety trochę zważył się sos, przez co znowu do ideału trochę zabrakło.

Może jeszcze kawałeczek?

Ożywioną dyskusję przy stole osładzają nam desery. Dostaliśmy dwa – szarlotkę z lodami pistacjowymi i ciasto czekoladowe ( oba po 12 pln). Oba ciasta były bardzo smaczne i zrobione „jak u babci”. Wyraźne smaki, ładnie wyglądające i wyjadasz do ostatniego okruszka z talerza. Jednak mamy jedną uwagę co do szarlotki. Mianowicie spód do ciasta był trochę za gruby, przez co wyszedł trochę suchy, całe szczęście ratowały to pyszne jabłka. Zauważyliśmy też bardzo zły trend wśród restauracyjnych szarlotek – dodatki. Jeśli dajemy lody do ciepłej szarlotki (a jest to już nasz narodowo-tradycyjny deser) to tylko wanilia albo śmietanka. To ciasto ma zwracać uwagę a lody mają to podkreślać, nie przeszkadzać.

Szarlotka i lody pistacjowe (??)

Podsumowując te długie wywody i argumenty. Pasta Restauracja to miejsce urocze, idealne do miłego spędzenia obiadu bądź popołudnia. Ceny jak najbardziej adekwatne do dań które zjedliśmy. Jednak przepisy wymagają jeszcze trochę dopracowania i dopieszczenia. Perspektywy są, więc uważnie będziemy śledzić co się z tym miejscem dzieje!

Jeśli podobał Ci się wpis, lub jadłeś w Pasta Restauracja, daj znać w komentarzach co sądzisz!

Dzbanek domowej lemoniady

Pasta Restauracja, Kamionkowska 48a, Warszawa

27 maja 2018

Prosto i Włosko! – Recenzja Amici Miei (Poznań)

przez Aneta 15 maja 2018

Autor: Aneta

Amici Miei, czyli włoska perełka w stolicy Wielkopolski.

Poznań jest dla mnie wielką niewiadomą. Wiem, że można zjeść tam dobrze, ale gdzie i co to już zupełnie nie miałam pojęcia. Dlatego tak jak wy, tak i my, przed podróżą w nieznane staramy się wyszukać smaczne miejsca, które pozostawią niezapomniane wrażenia. W Poznaniu padło na włoskie, bo jak już pewnie wiecie, miłośniczką makaronów i pizzy jestem ogromną.

Pierwsze zdjęcie - tiramisu

Do knajpki zawitałam razem z dwiema koleżankami, w niedzielę, późnym popołudniem. Mimo zrobionej wcześniej rezerwacji, miejsce było prawie puste. Troszkę było to niepokojące, jednak dawno już było po porze obiadowej, więc niezniechęcone zajęłyśmy wolny stolik.

Prosto i Włosko

Na przystawkę tradycyjnie bruschetta z pomidorkami (16pln), smaczna w swojej prostocie. Jaka jest każdy widzi. Natomiast na danie główne każda z nas się zdecydowała na makaron, było więc gnocchi z gorgonzolą i serkiem mascarpone (33 pln) oraz ravioli z gorgonzolą, orzechami włoskimi i parmezanem. Ja zdecydowałam się na te ostatnie i wyszłam zaczarowana tym daniem. Myślę, że było to najlepsze ravioli jakie jadłam. Gorgonzola w połączeniu z orzechami włoskimi to jest duet idealny, do tego wszystko posypane parmezanem.

Przepyszne ravioli z gorgonzolą

Muszę wspomnieć o jeszcze jednej ważnej rzeczy a mianowicie o porcji. Najczęściej ilość podawanego ravioli to są 4 „pierożki”, pyszne ale bez dania secondo się nie obejdzie. Tutaj natomiast porcja była naprawdę spora, zostawało już tylko miejsce na deser. Wracając jeszcze do zamówionych dań, to nie mogę zapomnieć o gnocchi, które były równie smaczne. W dwóch kolorach, co dodawało uroku daniu i w zbalansowanym sosie. Serek mascarpone świetnie łagodził gorgonzolę.

Małe i kolorowe Gnocci! :)

Dobre bo Włoskie!

Nie sposób wybrać się do włoskiej knajpy i nie zamówić deseru. Całe szczęście w karcie były tylko 3, dlatego mogłyśmy spróbować każdego. Jako pierwsze spróbowałam semifreddo (18 pln), deser znany mi tylko z nazwy, nigdy jednak nie miałam okazji go spróbować. Tutaj był wyśmienity, o smaku karmelowym z migdałowymi ciasteczkami amaretti. Podany na talerzu w wielkim nieładzie, ale zachwycał smakiem i fantazją, fantastyczna alternatywa dla lodów. Kolejne desery to również włoskie klasyki, znane mi bardzo dobrze: tiramisu (23 pln) i panna cotta z leśnymi owocami (16 pln). Tiramisu było mocno alkoholowe, mimo to smaczne. Nie najlepsze jakie jadłam, ale nie żałowałam żadnej zjedzonej łyżeczki. Ostatnia była panna cotta, w smaku równie wyborna. Delikatna i kremowa, do tego owoce leśne, które swoją kwaskowatością świetnie wyróżniały się w deserze. Ciężko wybrać ten najlepszy, chyba ze względu na to, że jadłam go pierwszy raz wygrywa semifredo, ale co byście nie zamówili, będziecie zadowoleni.

Panna cotta i owoce leśne

Mam nadzieję, że niedługo będę miała okazję znów się wybrać do Poznania, bo z całą pewnością chciałabym odwiedzi Amici Miei kolejny raz i spróbować innych dań! Dobrej włoskiej kuchni nigdy za wiele!

Amici Miei, Rybaki 24/25, Poznań

15 maja 2018

Drogi średniak – recenzja pizzerii Mąka i Woda

przez Kuba 9 kwietnia 2018

Autor: Kuba

W dzisiejszym wpisie będzie o kultowej już restauracji Mąka i Woda. Jest to jeden z tych lokali "skazanych na sukces". Dobra lokalizacja, dobry PR, teraz już lata na polskim rynku gastronomicznym. Do tego zrozumienie pizzy neapolitańskiej (o tym za chwilę) i sprawdzone, wysokiej jakości składniki. Dzięki temu jest to jedno z miejsc do których nie chodzi się bez rezerwacji. Długa kolejka na wejściu, przynajmniej na 20-25 minut stania. Czy warto czekać?

TYLKO JEDNA PIZZA

Rozprawmy się z jeszcze jednym mitem. Zapomnijcie o pizzy na dowóz. To co możecie dostać od popularnych sieciówek nijak się ma do prawdziwej włoskiej margharity. Zbyt grube ciasto, mała ilość sosu i dodatek glutaminianu. Działa to jeśli nie chcecie wychodzić z domu, bo placek nie rozpadnie się w drodze pod Wasze drzwi. Po prawdziwą pizzę musicie się pofatygować do dobrego lokalu. Istnieją właściwie dwa główne nurty w pizzeriach.

Neapolitańska, na cienkim cieście, niezbyt mocno wypieczona. Charakterystyczna konsystencja zupy która zbiera się na środku z połączenia sosu pomidorowego, mozarelli (najlepiej di bufala) świadczy o jakości wykonania. Nie zjecie tego rękoma ani nie kupicie na kawałki. Ten rodzaj nie cieszy się u nas poważaniem i widzę dużo negatywnych komentarzy na jej temat, zupełnie niesłusznie. Ale to jest właśnie ta pizza którą zamówicie na południu Włoch, od Neapolu po Sycylię. Drugi rodzaj to pizza Rzymska. Dużo bardziej wypieczona i bliższa temu co każdy z nas widział i jadł. Podzielisz na kawałki, zjesz ręką i nie rozleje się na stole.

Pizza Porco

Jeśli jesteśmy już przy zasadach ogólnych to pamiętajmy jeszcze o piecu. Ceglany, opalany drewnem, temperatura ponad 500 stopni Celsjusza. Nie trzeba być znawcą, żeby poczuć różnicę w smaku i wypieczeniu ciasta. Ilość składników. Włosi których spotkałem i rozmawiałem mówią że, pizza powinna mieć maksimum trzy składniki - ale są już kłótnie czy liczymy w tym sos lub ser :) Nikt nie powiedział że Włosi są jednomyślni :)

No i po tych podstawach możecie spodziewać się, że każde miejsce będzie robiło swoją mniejszą lub większą wariację na temat pizzy. Wszystkie za to będą "autentyczne", "prawdziwie Włoskie". Wy już się nie dacie zwieść po tym co piszą w menu. Skoro mamy za sobą podstawy ( a wierzcie mi że podstawy, bo całość zajęłaby parę wpisów) możemy przejść do recenzji Mąki i Wody.

KLUCZEM JEST CIASTO

Na przystawkę zamawiamy coś na próbę, bo niestety ceny jak na przystawki są dość wysokie (od 16 do 26 pln). Wybór pada na Polpettine (26pln). Dostajemy 5 sztuk małych klopsików cielęcych, w ostrym sosie z chili i duszonej cebulki. Niczym nie wyróżniające się, wyglądem przypominają te bardzo popularne szwedzkie które kupicie w Ikei. Nasze były bardzo mocno doprawione, posypane drobno migdałami. Ktoś przesadził z octem winnym bo to głównie ten składnik było czuć. Atakował nos jeszcze przed kęsem i zostawał bardzo długo na języku. Spłukaliśmy całość domową lemoniadą (dobrą) i przyczailiśmy się na główne dania.

Octowe Polpettine

Ewa zamówiła klasycznie. Porco (36 pln) z pomidorami, mozarellą di bufala, szynką speck. Przysypana parmezanem i rukolą. Tej ostatniej było trochę za dużo jak dla mnie. Całość smakowała dobrze, a smaki ładnie z sobą grały, tak jak powinny. Na stole pojawiła się również ostra Diavola (34pln) z salami picante i chili. Na życzenie klienta była ostrzejsza niż normalna i muszę przyznać, że życzenie zostało spełnione. Ja nie byłem w stanie normalnie zjeść ale znajomy wyszedł zadowolony i z ostrości i z jakości całego placka.

Aneta trochę na przekór zamówiła makaron Casoncelli (34 pln) z pancettą, parmezanem, na palonym maśle. Małe wstążki wypełnione bardzo smacznym farszem. Uwaga na boku, Casoncelli to południowa nazwa na tortellini. Makarony w zasadzie podobne, ale przez włochów rozróżniane! Po smaku i konsystencji makaronu potwierdzamy że domowy, aczkolwiek na rogach ciasto robiło się już nieprzyjemnie twarde i suche. Masło przyjemnie ociekało po całości, ale mimo to Casoncelli nie wyszło zbyt tłuste. Porcja była raczej mała, ale w myśl włoskich smakoszy, makaron to dopiero pierwsze danie. Składniki też do najtańszych nie należą, wydaje się więc, że był to wyrównany balans.

Makaron Casoncelli

Ja zdecydowałem się na Calzone Ripieno (31 pln). Placek ciasta zwinięty na pół w formie pieroga, w środku ricotta, prosciutto cotto, parmezan, mozarella i bazylia. Środek całkowicie roztopiony, idealny do jedzenia. Spora ilość ciasta na brzegach, głównie po to, żeby nie rozpadła się podczas pieczenia. Mimo to składników dużo a placek nie przeważał.

Podsumowując pizze, jednocześnie nawiązując do zasad powyżej. Mąka i Woda reklamuje się jako pizzeria podająca prawdziwie neapolitańskie placki. Moim zdaniem nie do końca tak jest. Ciasto z pieca wychodzi za mokre, trochę gumowate, a jednocześnie środek nie rozlewa się tak idealnie jak powinien. Jedliśmy tu z Anetą parę razy ale skłaniam się do narzekań internetów, że z czasem trochę się tu popsuło. Jest dobrze, lepiej niż średnia, ale to nie mój ideał.

Calzone Ripieno

DOLCE VITA

Jest jedna rzecz która mogła uratować sytuację. Desery.

Panna Cotta z sorbetem

Zamawiamy trzy zupełnie różne propozycje. Panna cotta z kokosem i malibu, przykryta sorbetem z sycylijskiej pomarańczy (18 pln). Zwarta, ale delikatna i kremowa. Wyraźnie czuć kokos podbity dodatkowo delikatnym malibu. Sorbet słodki i kwaśny przełamuje śmiatanowy posmak. Bardzo dobry deser którego ciągle mało! Druga propozycja to budino (16pln) - krem o konsystencji rzadkiego budyniu, delikatnie karmelowy i bardzo mało wyczuwalnej soli. Prezentuje się okazale w szklance, pokryty grubymi wiórami mlecznej czekolady. Niepozorny, ale również na bardzo wysokim poziomie wykonania. Nigdy wcześniej takiego nie jadłem i po sam ten deser jestem skłonny do lokalu wrócić.

Ostatni deser mi smakował najbardziej. Prawdziwa petarda. Pistacchio Flan (22 pln). Podawany na ciepło, spieczony z zewnątrz, z miękkim wypływającym środkiem. Na boku podawany z lodami z koziego jogurtu (Jezu jakie smaczne!). Jak pozostała dwójka wykonany perfekcyjnie, ładnie prezentuje się na talerzu i smakuje wprost obłędnie. Charakterystyczny smak i zielony kolor pistacji przenika ten deser na wskroś a lody mogą być osobnym deserem :)

Flan pistacjowy

Co mam powiedzieć o Mące i Wodzie? Co chcecie usłyszeć? Jak wynika z tekstu, warto tu przyjść na deser. Naprawdę warto. Może na drinka, bo ilość wesołych ludzi w barze spora, ale nie miałem okazji tym razem spróbować. Jeśli szukacie pizzy, można przyjść spróbować, chociaż znam miejsca gdzie robią lepsze neapolitańskie placki (np. Ciao a Tutti). Tak samo z makaronem - sprawdźcie naszą recenzję Dziurki od klucza tutaj. Póki co to dla mnie taki duży renomowany średniak, który zyskał (i utrzymuje) dobrą opinię. No i trochę straszy ceną ale lokalizacja i renoma zobowiązuje.

Pewnie wrócę tu za rok, zobaczyć postępy.

Mąka i Woda, Chmielna 13a, Warszawa

Jeśli byliście w Mące i Wodzie, dajcie znać co myślicie w komentarzach. Jakie znacie dobre miejsca na pizze w Warszawie?

Karmelowe budino

9 kwietnia 2018

Załaduj więcej wpisów